Ikaw ba si Bolt?

BOLT

“I can do all things through Christ who strengthens me.” – Philippians 4:13

Pinalad akong makapanood muli ng isang pelikula nung Friday. Wala akong commitment ng kinahapunan iyon kung kaya’t I took the opportunity na makapag-relax kahit papaano. At sa mga ganitong pagkakataon, I normally opt to watch movies that were stored in my laptop.

And without much ado, I chose to watch “Bolt” dahil matagal ko na itong gustong panoorin. It is a computer-animated film na produce ng Walt Disney. Kuwento ito ng isang celebrity dog na ang pangalan ay Bolt na isinatinig naman ni John Travolta. Sa movie na ito, si Bolt ay may tele-seryeng ginagawa at napapanood araw-araw sa primetime TV sa Amerika na ang titulo ay Super Bolt. Kasama niya sa seryeng ito ang kanyang amo na si Penny na siyang bumili sa kanya mula sa isang pet store. Sa seryeng ito ay mayroon siyang superpowers na siyang gamit niya upang gapiin ang masasamang balakin ni Doctor Calico na siyang kontrabida sa pelikula. Upang maibigay ni Bolt ang tamang characterization sa kanyang role sa teleserye, minabuti ng producer na paniwalain si Bolt na siya nga ay may totoong taglay na superpowers. At ito naman ang nanatili sa kukote ni Bolt na siya ay isang super dog. Hindi siya iniaalis sa loob ng studio at doo’y mayroon siyang sariling van kung saan siya’y nananatili pag tapos na ang taping.

The twist of the story came nang si Penny ay kinidnap sa teleserye na inakala naman ni Bolt na sadyang totoo. Dahil sa labis na pagmamahal sa kanyang amo, minabuti niya itong iligtas hanggang makalabas siya sa van na kanyang kinalalagyan. At doon uminog ang panibagong kabanata sa buhay ni Bolt sa labas ng Hollywood studio. Dito niya nakatagpo si Mitten (ang pasaway na pusakal o pusang-kalye) at ang dagang si Rhino na super-equally pasaway din at number one fan ni Bolt.

Bagamat wala na sa loob ng film studio ay paniwalang-paniwala pa rin si Bolt na siya ay nagtataglay ng superpowers at kumbinsidong-kumbinsido na siya ay isang super dog at di ordinaryong aso lamang.

Subalit ang kahibangang iyon ay humantong din sa pagkakadiskubre niya sa katotohanang siya ay isang hamak na aso lamang – nasasaktan, nagugutom at napapagod. Only when Bolt accepts this reality naging makatotohanan ang buhay para sa kanya na dati-rati’y isang make-believe existence o kathang-isip lamang.

Minsan tayo’y tulad ni Bolt. Hindi bilang isang super dog, kungdi tayo’y nabubuhay sa karakter na inilagay natin sa ating isipan. May maskarang suot. Nag-aanyo at kumikilos ayon sa karakter na nasa ating isipan. Nag-aakalang tayo ay may kakaibang lakas na angkin, na may superpowers na taglay at kayang gapiin ang ano mang masasamang elemento ng buhay. Tingin natin sa sarili ay tayo si Superman o si Wonderwoman, si Darna o si Captain Barbell. Nabubuhay tayo sa isang kathang-isip lamang, nahahalina sa mga nagkikislapang mga ilaw.

Kung kaya’t kapag nagising na sa pagkakahimbing at natauhan saka natin mapagtatanto na tayo’y isang alabok lamang pala na nangangailangan ng tulong at pag-sagip sa ating kalunus-lunos na kalagayan.

Hindi natin kayang iligtas ang sarili. Hindi natin kayang sagipin ang mundo. Si Hesus lamang ang tunay na Tagapagligtas. Siya ang tunay na nakapagbibigay sa atin ng lakas at kapangyarihan upang magtagumpay sa larangan ng buhay. Sa pamamagitan Niya, magagawa natin lahat. Di sa ating sariling lakas o galing, kungdi sa lakas at galing ng ating Panginoon.

Ito ang itinuturo sa atin ng Kanyang Salita sa Philippians 4:13, "I can do all things through Christ who gives me strength.”

Kung tayo'y haharap ngayon sa salamin, sino ang ating nakikita? Ang sarili pa rin ba na may suot na maskara? O si Hesus na ang namamalas mo.

Kung napagtanto ni Bolt na siya isang hamak na aso lamang, ikaw kaya, napagtanto mo na rin ba na ikaw ay isang nilikha Niya na ang tanging lakas ay nagmumula sa Diyos na Lumikha sa atin.

Ikaw ba si Bolt?

Isang Pagbubulay-bulay sa Kanyang Salita.

Recommended Reading: Romans 8:28-39

One Way

ONE WAY
Sa Panulat ni Max Bringula

“Trust in the LORD with all your heart, and lean not on your own understanding; in all your ways acknowledge Him, and He shall direct your paths.” (Proverbs 3:5-6)

Napapangiti ako kapag aking naiisip at naikukuwento yung karanasan ko nang minsan akong makabisita sa Bahrain. Excited ako sa visit naming iyon sa dahilang it would be my very first time na makapagmamaneho sa loob ng kaharian ng Bahrain. Ikinuha ko ng permit ang aking sasakyan na ilabas ng Saudi upang siya naming gamitin doon.

At dahil nasanay ako rito sa Saudi (particularly dito sa Alkhobar) na pulos One Way ang daan, akala ko’y ganun din sa Bahrain. Kung kaya’t nang ako’y lumiko sa isang daan o eskinita roon ay may sumulpot na isang sasakyan pasalubong sa akin. Dala ng pagiging listo sa pagmamaneho, agad akong bumusina na medyo may kalakasan at nilingon ang nasabing driver ng sasakyan. Hindi naman po ako nagsenyas ng kamay na tulad ng ginagawa ng mga Saudis, o nagsabi ng “mouk mafi” subalit may pagka-matalim ang aking naging tingin.

Only to realize then na ako pala ang mali. Two way pala ang daan na iyon, subalit nang ako’y lumiko ay halos sakupin ko na ang buong daan pagka’t di naman kalakihan ang mga daan o kalsada roon. Hindi ko dapat sakupin yung kanyang lane. Nang mapagtanto ko ito, nasambit ko na lamang ay “Sorry po! Di po sinasadya.” Dagdag ko pa, “am sure makikita nila yung plate number ng sasakyan ko na Saudi”, mauunawaan nila kung bakit ganun ang aking pagmamaneho. Nag-justfiy pa raw.

Ano po ang kinalaman ng kuwentong ito sa ating Pagbubulay-bulay? Minsan ganito ang takbo ng ating buhay-Kristiyano. Ginagawa nating One Way ang dapat sana’y two-way na relationship natin sa Panginoon. Yung ating ibig ang nasusunod, yung ating sariling pamamaraan ang pinaiiral. Hindi natin binibigyan ng puwang ang tinig ng Diyos na sa ati’y nangungusap araw-araw. Sariling diskarte at hindi ang kalooban ng Panginoon ang nakapangyayari.

One way ang ating panalangin. Hiling lang tayo ng hiling, subalit di naman natin Siya pinapakinggan kung ano ang Kanyang ibig at dapat nating gawin. Hindi natin Siya dinirinig kung kaya’t yung ipinagagawa Niya’y di natin natutupad dahil hindi natin Siya napakinggan o ayaw nating pakinggan.

One way ang ating pakikitungo. Siya lang ang nagmamahal, umuunawa at nakaka-alala. Subalit tayo’y pulos sakit ng kalooban ang binibigay sa Panginoon. Ni hindi natin Siya naalalang pasalamatan kapag natanggap na ang hinihiling. Subalit nung oras na tayo’y dumadalangin, panay ang hikbi natin at pagsusumamo.

One way. Ganito tayo. Makasarili. Sarili lamang lagi ang iniisip at hindi ang kaluguran ng ating Panginoon.

Sabi sa Proverbs 3:5-6, “Trust in the LORD with all your heart, and lean not on your own understanding; in all your ways acknowledge Him, and He shall direct your paths.”

Sa Diyos tayo buong-pusong magtiwala. Huwag manangan sa sarili nating kaalaman, bagkus sa lahat ng bagay Siya ang paghariin sa ating buhay, at ang kalooban Niya ang makapangyari. Nang sa gayo’y itutuwid Niya ang ating landasin.

Tayo’y tumalima. Sundin ang ibig Niya at hindi ang sa atin.

Kung may One Way man na dapat nating daanan, ito’y ang daan patungo sa Kanyang kaharian. Kung may One Way man na dapat nating sundin, ito’y ang Kanyang mga kautusan na nakasaad sa Banal Niyang Salita.

Anong daan ang iyong tinatahak ngayon? Ito ba’y ang kaisa-isang Daan patungo sa kaligtasan at buhay na walang-hanggan?

Gaano tayo sumusunod at naglilingkod sa Kaniya? Ito ba’y may buong pagsuko at pagpapasakop sa Kaniyang kalooban at pamamaraan sa atin? O pinipilit pa rin natin ang sariling kalooban.

Isang Pagbubulay-bulay sa Kanyang Salita.

Recommended Reading: Matthew 7:21-27

Hidden Cam

HIDDEN CAM

Sa Panulat ni Max Bringula

“He will bring to light what is hidden in darkness and will expose the motives of men's hearts.” (1 Corinthians 4:5)

Ang Hidden Cam scandal na pinagpipistahan ngayon ng tao involving Hayden Kho ay isang patunay na walang anumang itinago sa dilim na hindi mailalantad sa liwanag.

Pagkat ito ang tahasang sinasabi ng Salita ng Diyos, “He will bring to light what is hidden in darkness and will expose the motives of men's hearts.” (1 Corinthians 4:5)

Na anumang ginawang masama ay tiyak na mabubunyag. Pagkat ang kasalanan, gaano man natin ito itago, ikubli sa mata ng marami ay tiyak na maihahayag sa liwanag pagdating ng panahon. Ito’y tulad ng isang pinakawalang guided missile kung saan tiyak na tutumbukin ang target nito gaano man kalayo o saan man ito nagtatago. Tiyak na ito’y masusundan at matatagpuan.

Hindi maaaring tuluyang mamayagpag ang kasamaan. Hindi maaaring ang kasalana’y patuloy na managumpay. Hindi ito maikukubli sa mata ng Panginoon. Hindi maililingid sa Kanyang kaalaman. Pagkat mayroong animo’y hidden cam na nakasasaksi ng maling gawi at ito’y mabubunyag sa takdang panahon. Sa Kanyang hustisya at katuwiran, tiyak na ito’y mapaparusahan at ang kasamaa’y mayroong hangganan.

Ganito ang nangyari sa Sodom at Gomorrah. Ganito ang naganap sa panahon ni Noah. Ganito ang magaganap sa Nineveh kung hindi sila nagsisi’t humingi ng kapatawaran. Ganito rin ang mangyayari kung tayo’y di manunumbalik sa Kanya at babaguhin ang maling gawi. Dahil ang Diyos ay banal at hindi maaaring may karumihan at kasamaang mananatili maging sa mga anak Niya’t pinili.

Ganito ang nangyari kay Achan sa panahon ng pamumuno ni Joshua. Mababasa natin sa Joshua 7:13-14 ang utos ng Diyos na ilantad ang kasamaang itinatago at ang gumagawa nito sa kanilang kapulungan, upang ang tagumpay laban sa kanilang kaaway ay kanilang makamtan.

"There is an accursed thing in your midst, O Israel; you cannot stand before your enemies until you take away the accursed thing from among you."

Ito rin kaya ang dahilan kung bakit di tayo nanagumpay sa gawa ng kalaban. Kung bakit lagi tayong talunan?

Ito rin kaya ang dahilan kung bakit pagpapala Niya’y di lubusang makamit at maranasan?

Ito rin kaya ang dahilan kung bakit nanatiling payat ang ating espirituwal na buhay at di tayo lumalago sa ating pananampalataya?

Ito rin kaya ang dahilang kung bakit di lumalago ang Iglesyang ating kinabibilangan?

Pagkat mayroon tayong itinatago. Mayroon tayong ikinukubli.

Huwag ng hintayin pa na ito’y mabunyag at malantad sa liwanag, pagkat kung magkakagayon, labis na pagsisisi ang ating mararanasan.

Lumapit na sa Kanya. Isuko ang maling gawi’t kasalanan, humingi ng kapatarawan. Pagkat ang Diyos ay tapat at mabuti na magpapatawad sa atin at maglilinis sa lahat ng ating karumihan. (1 John 1:9)

Pakatandaan, may isang “hidden cam” na piping saksi sa bawat kasalanan at maling gawi natin.
“(And) He will bring to light what is hidden in darkness and will expose the motives of men's hearts.”

Isang Pagbubulay-bulay sa Kanyang Salita.

Recommended Reading: Joshua 7:16-26

Jele-Jele, Bago Quiere

Jele, jele… bago quiere.
Akda ni Max Bringula

"Let your "Yes" be yes, and your 'No,' no." (James 5:12)

“Jele, jele, bago quiere”, ito’y kolokiyal na salitang Kastila na ang ibig sabihin ay “aayaw-ayaw, pero gusto.” At kung babaligtarin naman ay mag-o “oo”, tatango, pero di naman talaga gusto o nais gawin. Walang iniwan sa kasabihang “tulak ng bibig, kabig ng dibdib.”

Kung kaya’t maging ang Salita Niya ay ganito ang sabi, ‘Let your "Yes" be yes, and your "No," no.’

At dapat lang dahil maraming mga Kristiyanong ganyan. Wag na sa labas tayo tumingin. Kungdi sa mismong mga tahanan natin.

Magsasabi ng “Yes”, ako ang manunundo, ako ang magtuturo, ako ang magpapa-awit, ako ang tutugtog, pero kamukat-mukat mo iba rin ang gumawa dahil di dumating, di mahagilap, di matawagan, ni “ha” ni “ho” sa text ay di sasagot. Ang “yes” nya pala ay “No!”

Ito rin ay kitang-kita mo sa pagtupad sa oras na pinag-usapan. Sasabihing “Yes”, ako ay darating sa takdang oras, pero tumirik na ang mata mo sa kahihintay, walang Juan at Juana na sumulpot. At kung minsan, o kadalasan, yung alas-otso ng umaga, nagiging alas-nuwebe o alas-diyes. Yung ala-diyes ay nagiging alas-dose o ala-una, at kung minsan ala-na. Wala na talagang dumating. Kinalimutan na ang “Yes” na binitiwan. “No” pala talaga ang ibig niyang sabihin.

At sa pakikinig naman ng Kanyang Salita ay gayon din. Tatango-tango, ngingiti-ngiti kung may nakaka-kiliti sa kanya habang nakikinig ng mensahe. Minsang tatawa at hahalakhak kung sadyang nakakatawa at nakaka-relate kumbaga sa sinasabi ng Pastor.

Minsan nama’y mangilid-ngilid pa ang luha at kaunting sundot na lamang ng Kanyang Salita ay bibigay na, tutulo na ang luha sa kaliwang pisngi sabay pahid ng kaunti rito na wari’y nahihiya pa kumbaga. Mayroon namang humahagulgol talaga at magtitika na “di na ako uulit”. Di na susuway. Magbabago na at lalayo na sa kasalanan. Magsasabi ng “No! ayaw ko na, suko na ako”, subalit ilang linggo pa lamang balik sa dating gawi. “Yes” pala ang ibig niyang sabihin.

“Jele-jele, bago quiere” – ganito rin tayo makipag-patintero sa kaaway. Kay Satan, kanino pa? Pag andiyan na ang tukso, magsasabi ng “No”, pero ang pagbigkas ng “No” niya ay pagkalamya-lamya na para bagang nagsasabing “No... pero kung pwede at uubra, at OK lang, cge na nga, gusto ko naman eh.” Kaya ayun, kung patirin ng kalaban ay ganoon na lamang. Kasi walang isa at matibay na paninindigan. Na pag sinabing “No” ay sadyang “No” at di magiging “Yes”. At kung “Yes” naman ay di dapat magiging “No”.

"Let your 'Yes' be yes, and your 'No,' no.” (James 5:12)

Wag nating sayangin ang oras at panahong binibigay sa atin ng Panginoon araw-araw sa paglalaro ng patintero sa kalaban. Maging totoo sa ating sinasabi. “Magpaka-totoo ka kuya, magpaka-totoo ka ate”.

Sundin ang turo ng Salita Niya. Wag mag-jele-jele, bago quire.

Let your "Yes" be yes, and your "No," no.

Isang Pagbubulay-bulay sa Kanyang Salita.

Recommended Reading: Ecclessiastes 5:4-7

Taas ang Kamay

TAAS ANG KAMAY

Sa panulat ni Max Bringula mula sa Kontribusyon ni Leo Amores

“In every place of worship, I want men to pray with "holy hands lifted up to God", free from anger and doubts.” (1 Timothy 2:8)

“Taas ang kamay” ang pasigaw na utos ng kapulisan sa lalaking nang-hostage na kanilang nagapi. Tutok ang baril, iniutos nila na itaas nito ang kamay bilang tanda ng pagsuko.

Ito’y karaniwang eksena sa isang hostage-taking na nagaganap sa aktuwal na pangyayari o maging sa pelikula man kung saan ang nasusukol na hostage-takers ay nagtataas ng kamay bilang pagsuko.

Noong taon 1972, sumuko ang huling sundalong Hapon na nagtatago pa sa Pilipinas matapos ang World War II noong 1945. Hindi alam ni Lt. Hiroo Onoda na tapos na ang digmaan kung kaya’t siya’y nanatiling nagtatago sa mga gubat at bulundukin ng Lubang Island sa may Mindoro.

Sa loob ng tatlumpung taon mula nang siya’y dumating sa Pilipinas noong 1942, ang Hapon na ito ay tago ng tago at "ayaw sumuko”, at patuloy na nakikipaglaban sa kanyang paniniwala, hanggang siya’y masukol ng mga awtoridad. Sa kanyang pagbalik sa Japan siya’y sumulat ng kanyang memoirs, ang “The 30 Years of Wasted Life.”

Ganito rin maituturing ang taong hindi nagsusuko ng kanyang buhay sa Diyos. Patuloy na nagtatago sa masalimuot na gubat ng buhay bagama’t tapos na ang digmaan. Napagwagian na ng Diyos ang kasamaan at ang kasalanan subalit di Niya alam pagkat pilit na namumuhay sa sariling desisyon at kaisipan. Hindi sumusuko sa Diyos. Nasasayang lamang ang maraming taon sa buhay na dumaraan.

Ganito rin maihahambing ang mga Kristiyanong bagamat nakakilala na sa tunay na Diyos ay pilit pa ring namumuhay sa sariling lakas at dunong. Hindi nagpapasakop sa kalooban ng Diyos bagkus ang sarili ang nasusunod. Kung kaya’t maraming taon ang nasasayang na dapat sana’y marami na ang naimpok na kayamanan sa kalangitan. Marami na sanang kaluluwang nadala sa paanan ng Panginoon, at marami na sanang natutunan sa mga Salita Niyang napapakinggan at napagbubulay-bulayan.

“Taas ang Kamay” – ito ang dapat nating gawin. Sumuko sa Diyos at wag nang makipaglaban sa Kanyang kalooban sa atin. Pagka’t ang kalooban Niya’y higit na mabuti. Hayaan natin na ang layunin Niya ang higit na makapangyari.

Gamitin ang kamay hindi para mangumbaba at tumunganga sa kawalan, kungdi upang itaas ito bilang pagsuko sa Diyos na Lumikha. Ganito ang sabi sa Kanyang Salitang ating pinagbubulay-bulayan sa 1 Timothy 2:8 -

“In every place of worship, I want men to pray with "holy hands lifted up to God", free from anger and doubts.”

Gamitin ang kamay upang itaas ito tanda ng pagsamba, pagpupuri at pasasalamat sa makapangyarihang Diyos. Tanda ng pagsuko ng ating buhay sa Kanya.

Huwag mahiyang magtaas ng kamay lalo na sa pagpupuri at pagsamba. Sa ating pag-awit, huwag mahiyang magtaas ng kamay kung kakailanganin, pwera na lang kung ikaw ay mayroong “it’s you they’re talking about” (o di magandang amoy sa kili-kili). Pagka’t kung magkakagayon, dapat ngang mahiyang magtaas ng kamay.

Subalit sa Diyos na nakakabatid ng lahat, ang Diyos na nagbibigay sa atin ng lahat ng pangangailangan, dapat lang itaas natin ang ating mga kamay sa Kaniya.

“Taas ang kamay”. Wag mahiya.

Kapag may gagawin sa Iglesya, o maging sa tahanan, o sa sarili nating personal na buhay dapat “taas-kamay” tayong umabot at sumalo ng dapat gawin upang matiyak ang tagumpay at maganap ang Kanyang dakilang kalooban.

“Taas ang kamay”. Wag ng mag-alinlangan. Sa Kanya magtiwala pagka’t Siya ang higit na nagmamahal sa atin.

“Taas ang kamay”. Wag ng mag-atubili. Isuko na ang buhay sa Kanya tanda ng pagkilala bilang Diyos, Panginoon at Tagapagligtas. Upang sa kinalaunan ay wag masabing ito’y nasayang lamang.

“Taas ang kamay”. Sumuko ka na. Ngayon na!

Isang pagbubulay-bulay sa Kanyang Salita.

Recommended Reading: Psalms 63

A Celebration of Life - Alay kay Regeena

A Celebration of Life (Alay kay Regeena)

ni Max Bringula

“A woman giving birth to a child has pain because her time has come; but when her baby is born she forgets the anguish because of her joy that a child is born into the world.” (John 16:21)

Wala ng sasaya pa sa kagalakang madarama ng isang magulang sa pagsilang ng sanggol na anak na pinakahihintay-hintay at pinanabikan. Sa pagkarinig pa lamang ng unang “uha’’ mula sa bibig ng munting sanggol, isang nag-uumapaw na sigla na at tuwa ang dumatal sa amang nagmamahal, habang ang ina nama’y may kakaibang ngiti sa labi kasabay ang sambit ng pasasalamat sa tagumpay na nakamit mula sa ibayong hirap na dinanas mailuwal lamang ang sanggol sa sinapupunan.

“Nang isilang ka sa mundong ito, laking tuwa ng magulang mo”.

Hindi maisalarawan ang sayang nadama, hindi maibigkas ng bibig ang tuwang nakamit. Tanging pasasalamat sa Poong Maykapal ang sinasambit sa dakilang kaloob Niya.

Ang pagsilang ng sanggol ay pagpapahayag ng katotohanang ang buhay ay mula sa Diyos. Siya ang may Akda. At ang buhay na taglay araw-araw ay Siya rin ang nagbibigay.

Kung kaya’t nararapat lamang na ipagdiwang ang bawat araw na dumaratal. Mula sa pagsilang hanggang sa tayo’y bumalik sa alabok, ating ipagdiwang ang buhay na kaloob Niya.

And there’s no better way to celebrate life but to live our life for His glory.

Ang pagsunod sa Kaniyang kalooban, ang pagtalima sa Kanyang mga tagubilin, ang pagganap sa Kanyang mga utos at aral – ganito natin ipagdiwang ang buhay na taglay.

Sa mga nagdaraos ng kaarawan, sa mga bagong silang na sanggol, sa mga bagong mananampalataya, sa mga bagong nagbalik-loob sa Diyos, sa mga bagong mommy at daddy, at sa lahat ng Kaniyang mga anak – halinang ipagdiwang ang bagong buhay na ibinibigay Niya.

Together, let’s celebrate life.

Isang Pagbubulay-bulay sa Kanyang Salita.

Recommended Reading: Luke 2:1-20

Umagang Kay Ganda

Umagang Kay Ganda

Akda at Panulat ni Max Bringula

“And there was evening, and there was morning--the first day.” (Genesis 1:5)

Nang simulang likhain ng Diyos ang lupa at ang langit, ang lupa ay wala pang hugis o anyo. Dilim ang bumabalot sa kalaliman at umiihip ang malakas na hangin sa ibabaw ng tubig. Sinabi ng Diyos, “Magkaroon ng liwanag!” At nagkaroon nga. (Genesis 1:1-4)

Ito ang unang umaga na nasilayan ng sandaigdigan at nagbigay liwanag sa dati’y madilim na kapaligiran. Nalugod ang Diyos sa Kanyang nakita, at tinawag Niya ang liwanag na “Araw”, at ang dilim nama’y tinawag Niyang “Gabi”.

Isa sa mga dakilang nilikha ng Diyos na ating namamalas at nararanasan araw-araw ay ang pagsapit ng liwanag sa umaga. Kapag nababanaag na ang unti-unting pagtaas ng araw sa kalangitan, habang mula sa durungawan ng iyong silid ay makikita ang dahan-dahang pagsilip ng araw, kasabay ng pagtilaok ng alagang tandang o ang pagtunog ng orasan, ito’y nagsasabing “umaga na”.

Ang araw ay ngumingiti at nagsasabing “magandang morning” na hudyat na rin para tayo’y gumising, tumindig at harapin ang bagong hamon na dala ng isang umagang kay ganda.

Kung kaya’t kahit pupungas-pungas pa, kahit may muta’t may laway pa, tayo’y bumangon na at suklian din ng isang matamis na ngiti ang pagbati ng araw at pagsasabing “salamat O Diyos sa isang umagang kay ganda na muli mong kaloob”.

Sadyang kay ganda ng umaga. Pagka’t ito’y pagkakataong ibinibigay Niya upang maranasan ang Kanyang kagandahang-loob at mamalas ang Kanyang walang-hanggang kapangyarihan. Ito’y pagkakataon upang patuloy na makapag-impok ng kayamanan sa kalangitan – ang makagawa ng kabutihan sa kapwa, makapaghayag ng Kaniyang Salita, at makapaglingkod sa Kanyang ubasan. Ito’y pagkakataon natin na maluwalhati ang Diyos sa buhay na bigay Niya.

Kung kaya’t wag sayangin ang bawat umagang dumarating. Wag sayangin ang bawat araw na idinurugtong Niya upang sa pagsapit ng gabi ay di manghihinayang at magwiwika ng “sayang” pagkat di naipamuhay ng tama at lubos ang umagang kaloob.

Naalala ko ang linya sa pelikulang “Pahiram ng Isang Umaga” na sinambit ng pangunahing karakter sa pelikula (na ginampanan ni Vilma Santos) habang nakatanaw sa karagatan at pinagmamasdan ang unti-unting pagsikat ng araw sa dalamapasigan, habang dumarampi ang hangin sa kanyang mahina na ng katawan, at nakasandal na lamang sa bisig ng kanyang mahal sanhi ng malubhang karamdaman, habang habol ang hininga na unti-unti nang napapawi, nai-usal niya ang katagang “kay ganda ng umaga, ang sarap mabuhay”. At pagkatapos niyo'y hininga'y tuluyan ng pumawi.

Tunay na ang bawat umagang kaloob Niya ay kay ganda. Ito’y lasapin natin at damhin at ipamuhay ng lubos. Masarap mabuhay. Masarap lasapin ang bawat umagang binibigay Niya. Kahiman lubhang madilim ang gabing lumipas, nakakatitiyak pa rin na may magandang umagang darating.

Pagkat bawat araw na kaloob Niya ay taglay ang umagang kay ganda.

Nakikita mo ba’t nadarama?

And God said, "Let there be light," and there was light. God saw that the light was good." (Genesis 1:3-4)

Isang Pagbubulay-bulay ng Kanyang Salita.

Recommended Reading: Genesis 1:1 - 2:4

Hawak-Kamay

Hawak-Kamay

Akda at Panulat ni Max Bringula

"When Moses' hands grew tired, they took a stone and put it under him and he sat on it. Aaron and Hur held his hands up--one on one side, one on the other--so that his hands remained steady till sunset." (Exodus 17:12)

Ating mababasa sa Exodus 17:8-13 ang matagumpay na pakikidigma ni Joshua laban sa mga Amalekites kung saan nalupig niya ang mga ito sa pamamagitan ng talim ng kanyang tabak.

“So Joshua defeated Amalek and his people with the edge of the sword.” (Exodus 17:13)

Masasabing ang tagumpay na natamo ni Joshua ay sanhi di lamang ng kanyang husay sa pakikidigma kungdi sa tulong ng magkapatid na Moses at Aaron at ng kanilang bayaw na si Hur. Bagamat sila’y di naman nakidigma mismo sa mga Amalecita at wala rin naman silang hawak na tabak upang panlipol sa mga ito, kungdi ang tanging hawak lamang nila’y ang kamay ni Moses.

Naroroon sila sa burol ng bundok kung saan tanaw nila ang labanan sa pagitan ni Joshua at ng kanyang mga piling tauhan laban sa mga Amalecita. Hawak-hawak nina Aaron at Hur ang kamay ni Moses upang ito’y di mangawit at manatiling nakataas, pagkat habang nakataas ito nanagumpay si Joshua, subalit sa oras na ito’y bumaba, nananagumpay ang mga Amalecita. (Joshua 17:11)

Pinanatili ni Aaron at Hur na nakataas ang kamay ni Moses kung kaya’t sa magkabilang-kamay ay hawak-hawak nila ito. Hawak-kamay silang nakikidigma kasama ni Joshua.

Ano ang itinuturo sa atin ng bahaging ito ng Kanyang Salita na mababasa sa Exodus 17? May kakaiba bang “magic” sa kamay ni Moses at sa tungkod na kanyang hawak, kung saan habang ito’y nakataas sila’y nananagumpay, subalit sa oras na ito’y manlupaypay, sila’y nalulupig.

Ganito maituturing ang buhay ng bawat Kristiyano. Sa pamamagitan ng “hawak-kamay” na panalanginan sa bawat isa, nasusupil natin ang palaso ng kalaban at hindi ito nakakapanaig. Sa ating “hawak-kamay” na pagtulong sa mga kapatirang nalulugmok, nanghihina at nanlulupaypay sa pananampalataya, sila’y ating naibabalik muli sa Kanyang kanlungan. Habang “hawak-kamay” na itinataas natin ang ngalan ng Panginoon, nadadala natin sa paanan Niya ang maraming kaluluwa.

“But when I am lifted up from the earth, I will draw all men to myself." (John 12:32)

Tayo’y kabahagi ng isang Katawan at may kanya-kanyang tungkuling ginagampanan. Mayroong Joshua na nasa front line at nakikipaglaban, at mayroon din namang Moses na dapat manatiling malakas, matatag at nakataas ang kamay sa Panginoon, at may mga Aaron at Hur na umaalalay at nagbibigay suporta sa mga lingkod Niya upang sila’y patuloy na magamit ng Panginoon. Sino kaya tayo sa mga ito? Ikaw ba si Joshua, si Moses, si Aaron at si Hur?

Ito ang aral – “hawak-kamay” tayong maglingkod, manalangin at mag-alay ng papuri sa Diyos.

“Hawak-kamay” tayong humayo at lipulin ang gawa ng kalaban at itaas ang pangalan ni Hesus upang tao’y lumapit sa Kanyang paanan.

“Hawak-kamay” tayong lumakad tungo sa tahanang Kanyang inilaan. Walang iwanan. Walang bibitaw. Kapit-kapit, hawak-kamay tayong maglakbay.

“Hawak-kamay

Di kita iiwan sa paglakbay

Dito sa mundong walang katiyakan

Hawak-kamay

Di kita bibitawan sa paglalakbay

Sa mundo ng kawalan”

Tulad ng popular na awiting ito, tayo’y maghawak-kamay at wag bibitaw.

Isang Pagbubulay-bulay.

Recommended Reading: Exodus 17:8-16

Subukan Ninyo Ako

Subukan Ninyo Ako
Sa panulat ni Max Bringula mula sa kontribusyon ni Leo Amores

“Test me in this," says the LORD Almighty, "and see if I will not throw open the floodgates of heaven and pour out so much blessing that you will not have room enough for it.” (Malachi 3:10)

“Huwag ninyo akong subukan!” Yan ang popular na salitang binitawan ni Erap during his inaugural speech noong 1998 as President of the Philippines.

Ang pananalitang ito ay kahalintulad din ng pagsasabing “subukan ninyo ako”. Ang una’y sa paraang negatibo, “huwag ninyo akong subukan”, at ang huli nama’y sa paraang positibo.

Subukan ninyo ako - maraming maaaring ipakahulugan sa salitang ito. Una, ito’y pagbabadya na may mangyayaring di maganda kung hindi susunod agad. Ganito ang naririnig natin kay Tatay noon kapag matigas ang ulo at ayaw nating pasaway. “Wag makulit!” ang pasigaw niyang sabi. “Makakatikim ka sa akin pag di ka tumigil, subukan mo”, ang babalang iyong maririnig.

Subukan ninyo ako – maririnig mo rin ang babalang ito kapag ang isang tao’y napupuno na at halos mistulang bulkang sasabog sa galit dahil sa inis sa taong kausap. “Di ka pa yata nakakatikim ng golpe-de-gulat eh. Subukan mong galitin ako at makakatikim ka ng bangis ng aking kamao” ang pagmamayabang na iyong maririnig.

Subukan ninyo ako – ito’y maririnig mo rin sa mga politiko lalo na’t kapag malapit na ang eleksiyon. “Subukan ninyo ako” – ipapa-espalto ko ang inyong mga daan, ipagpapatayo ko kayo ng maraming eskuwelahan, bibigyan ko kayo ng hanap-buhay, ng libreng gamot, ng libreng pamasahe, at kung anu-ano pang mga pangako na kadalasan nama’y napapako lalo na’t kapag nakaupo na sa trono.

Sawang-sawa na tayo sa kanilang pangako, subalit lagi naman natin silang sinusubukan. Maabutan lang ng isang-daan o limang-daang piso o isang kilong bigas, iboboto na. Tatanggapin na ang hamong “subukan ninyo ako” na ang resulta naman ay lagi tayong bigo. Bigo na makamit ang pangakong binitiwan.

Subalit sa Diyos na nagsabing “subukan ninyo Ako” tiyak ang biyaya at pagpapalang matatanggap kung tatalima sa Kanyang iniuutos.

Sa Malachi 3:10, ating mababasa ang hamon ng Diyos sa atin kung susunod sa Kanyang utos na pagbabalik ng ikapu sa templo ng Diyos.

“Bring the whole tithe into the storehouse, that there may be food in my house. Test me in this," says the LORD Almighty, "and see if I will not throw open the floodgates of heaven and pour out so much blessing that you will not have room enough for it.”

“Subukan ninyong gawin ito, kung hindi ko bubuksan ang mga durungawan ng langit at ibuhos sa inyo ang masaganang pagpapala na halos wala kayong silid na mapaglagyan.”

Sinubukan mo na bang subukin ang Diyos sa bagay na ito? Ito lamang ang utos Niya na may hamon at pagsasabing “subukan ninyo Ako”.

Kung kaya’t tanggapin ang Kanyang hamon. Wag nang mag-alinlangan pagkat ang nangako ay Diyos na makapangyarihan. May mahirap kaya sa Kaniyang gawin?

Wag nang mag-atubili at magdalawang-isip pa pagkat ang nagsabi ay Diyos na may lalang ng langit at lupa. Mahirap kaya sa Kaniya itong gawin?

“Subukan ninyo Ako” – yan ang hamon ng Diyos sa atin. “Hindi ko na padadalhan ng salot ang inyong lupain kaya’t mamumunga ng sagana ang inyong mga ubasan.”

Ito ang susi ng buhay na masagana, ng buhay na tagumpay – ang magbalik sa Diyos ng ating mga ikapu.

Subukan natin ang Diyos sa paraang ito, at tiyak di tayo mabibigo. Kung nais natin na ang ating pamahayanan ay sumagana, kung nais nating pamumuhay ay umunlad, kung nais natin ang mga pangarap ay matupad, tupdin natin ang utos Niya. Dalhin natin ng buong-buo, walag kulang, at di kinulangan ang ating mga ikapu.

“Subukan ninyo Ako rito” – yan ang hamon Niya.

Sinubukan mo na ba, kapatid? Kung hindi pa, gawin mo na. Upang buhay ay managana at pagpapala Niya’y tanggapin ng siksik, liglig at umaapaw.

Subukan ninyo Ako - isang pagbubulay-bulay.

Humakbang Ka

Humakbang Ka

Akda at panulat ng Daddy ni EJ

"Humakbang ka, Huwag kang matakot.
Lumaban ka, Huwag kang susuko.
Tibayan mo ang iyong tiwala sa Kanya"

Ito’y lyrics sa chorus ng aking komposisyong "Humakbang Ka" na ilang beses ko na ring naawit sa iba’t ibang konsiyerto at gawaing aking napuntahan bilang panauhin o kabahagi nito. Sa awit na ito’y marami na ang nakarinig – mga estudyante, kabataan, mga kapatiran at kapwa-OFWs.

At sa aking bawat pag-awit, sa tuwing mabibigkas ko ang bahaging ito na nagsasabing “Humakbang Ka” ay may kung anong kalakasan akong nadarama na nagbibigay sa akin ng pag-asa, hamon at tibay ng pananampalataya sa Diyos.

Naging memorable sa akin ang pagkalikha ng awiting ito na ilang taon na rin naman ang lumipas pagkat nang panahong iyon maraming mga kahirapan, pagtitiis at pagsubok na dumating sa aking buhay kaalinsabay ng pagbuo ko ng awiting ito. Dumating ako sa puntong nais ko ng bumigay, nakaramdan ng panghihina at panghihinawa. Subalit napakabuti ng Diyos pagkat nang mga oras na iyon kung saan halos mahuhulog na ako sa bangin, iniabot Niya ang Kanyang kamay at sabay sabing “anak, kumapit ka sa Akin”.

Ang sarap namnamin ang panahong iyon. Damang-dama ko ang dakilang pagmamahal ng Diyos sa akin. Kung kaya naman buong ngiti at sigla kong ibinabahagi ang awiting ito saan mang dako at sa sinuman na may katiyakang pagsasabi na “Humakbang Ka”.

Totoo naman di ba? Kailangan talaga nating humakbang. Hindi natin kailangang matakot. Kailangan nating lumaban sa mga hamon ng buhay lalo na ngayong maraming kaguluhang nagaganap sa ating kapaligiran, mga recession sa trabaho, mga sakit, sakuna at iba pa. Dapat hindi tayo agad sumusuko at sa kabila ng lahat ng ito, kailangang tibayan natin ang ating pananampalataya sa Diyos na lumikha sa atin at lumikha sa lahat ng bagay. Siya na nakakaalam ng mabuti para sa atin. Siya na may hawak ng ating buhay.

Tulad ng binabanggit sa isang talata ng awiting ito "maraming hadlang sa harapan, nakakaakit sa katawan, di ko alam ang gagawin ako'y naguguluhan". Minsan dumarating ang oras na sa dami ng ating iniisip at mga problemang kinakaharap, tayo ay naguguluhan, di alam ang gagawin. Naapektuhan maging ang ating mga desisyon, pati na ang ating espirituwal na katayuan sa Panginoon. Kung kaya’t sa mga oras na ganito kailangan nating “Humakbang Ka”.

Naranasan ko ito. Na sa pamamagitan ng patuloy na pagtitiwala sa Diyos, narating ko at nakamit ang mga pangarap ko sa buhay sa kabila ng kahirapan. Nakatapos ako ng aking pag-aaral bilang working student. Magmula sa pagiging tagalinis ng kubeta, taga-polish ng mga sahig, taga-silbi, eto ako ngayon - sa tulong at biyaya ng Diyos may magandang trabaho. Naninilbihan pa rin naman subalit ngayo'y may taglay ng kagalakan kasabay ng patuloy na paglilingkod sa Kanya.

Hindi ko maisip na nakarating na pala ako ng ibang bansa. Malayo na rin pala ang aking narating dahil sa aking paghakbang. Dinala ako ng aking paghakbang dito sa disyerto. Sa susunod, baka sa malamig na lugar naman ako dadalhin ng aking paghakbang kung loloobin ng Dios.

Dahil sa pagtuturo sa aking ng Panginoon na humakbang, nakamit ko ang tagumpay sa aking buhay. Hindi lang sa materyal kundi higit sa lahat espirituwal. Sa Kanya ang kapurihan lamang.

Ngayon, nakatatak na sa puso ko ang mensahe ng awit na ito na kaloob ng Maykapal. Iba na ang aking pananaw. Natuto na akong humakbang, lumaban. Natutunan ko na rin ang buong pusong pagtitiwala sa Dios na nagbibigay ng tamang direksyon sa lahat ng nagtitiwala at sumusunod sa Kanya. Nakatatak na rin sa puso ko ang sinasabi sa Philippians 4:13 na "I can do all things through Christ who gives me strength."

Ikaw kapatid, kaibigan, at kababayan, nakararanas ka ba ng panghihina o panglulupaypay? Ikaw ba’y naguguluhan, natatako?

Isa lamang ang kasagutan sa iyan, "Humakbang ka, huwag kang matakot. Lumaban ka, huwag kang susuko. Tibayan mo ang iyong tiwala sa Kanya."

Marahil ito na ang panahon para patuloy tayong humakbang sa pananampalataya sa Kanya. Hindi bukas, kundi ngayon na.

“Humakbang Ka”. Simulan mo na.

Isang pagbubulay-bulay....

Dapit-Hapon

DAPIT-HAPON

"I must work the works of Him who sent Me while it is day; the night is coming when no one can work." (John 9:4)

Sa mga manggagawa ang pagsapit ng dapit-hapon o yung oras na kung saan nag-aagaw na ang liwanag at dilim, ay kagalakang maituturing pagkat ito’y hudyat na tapos na ang buong araw na pagtratrabaho at sila’y makaka-uwi na sa kanya-kanyang tahanan upang ipahinga ang pagal na katawan.

Sakay ng pang-ararong kalabaw, ang magsasaka’y lululan na pauwi sublit ang kanyang pang-ararong gamit. Ang mga trabahador sa pabrika ay kanya-kanya ng bitbit ng baunan at magsisimula nang gumayak pauwi. Ang mga nag-oopisina’y nagliligpit na rin at isa-shut down ang computer upang ihanda ang sarili sa pag-uwi.

Bawat isa’y masaya pagkat makakauwi na’t makapagpapahinga.

Maging ang mga hayop at ibon sa himpapawid ay nagagalak pag sumasapit na ang dapit-hapon. Ang haring agila ay buong yabang na ikakampay ang pakpak at lilipad nang pagkataas-taas patungo sa bundok na kanyang tinitirhan. Ang tandang ay buong lakas namang titilaok upang ipagbigay-alam ang pagsapit ng oras na iyon, habang ang mga inahin ay hahapon na sa tuktok ng bakuran at ang mga sisiw ay buong sigla magsisipag-uwian mula sa panginginain.

Ang bubuyog at paru-paro, ang tutubi't tipaklong pati na ng ibong pipit ay pawang masasayang uuwi sa kanya-kanyang tirahan pagkat isang buong araw ay natapos na.

Lahat sila’y masaya sa pagsapit ng dapit-hapon.

Ganito rin kaya ang ating nadarama kapag sasapit na ang dapit-hapon ng ating buhay, o yung tinatawag nating “the twilight years of our life”? Panahon kung saan malapit na ang pag-uwi sa tahanang inihanda sa atin ng Panginoon. Makangingiti ba tayo at buong siglang masasabing “tapos na”.

Tulad ni Pablo na nag-ukol ng buo niyang buhay sa paglilingkod sa Panginoon, masasambit din ba natin ang katagang “I have fought the good fight, I have finished the race, I have kept the faith”? (2 Timothy 4:7)

O tayo’y manghihinayang pagkat maraming oras at panahon na nasayang sa ating buhay. Mga pagkakataong nagamit sana sa paghayo at paglilingkod sa Kanyang ubasan, subalit di na magawa pagkat sumapit na ang ating dapit-hapon.

Maging ang ating Panginoon ay nagwika sa kanyang mga disipulo sa John 9:4, “Dapat nating gawin ang mga ipinagagawa ng nagsugo sa akin samantalang araw pa; dumarating na ang gabi at wala ng makagagawa pa.”

Sikapin natin kung gayon na wag abutan ng dapit-hapon at saka lamang tatalima at kikilos, pagkat kung magkakagayon, maaaring di matapos ang dapat sana’y ginawa na natin noon pa.

Wag magtamad-tamaran, gumising, tumindig. Simulang maglingkod sa Panginoon hanggang may araw pa. Dumarating na ang gabi. Magdadapit-hapon na.

Hihintayin mo pa ba ang dapit-hapon bago tuluyang mag-alay ng oras at panahon para sa Kaniya? Hihintayin mo pa bang dumilim bago simulan ang dapat ay ginawa na natin?

Mas mainam na kapag sumapit ang dapit-hapon, tayo’y handa na at buong pagmamalaking masasabi sa sarili “tapos na”.

“I have fought a good fight. I have finished the race. I have kept the faith.”

Isang pagbubulay-bulay sa Kanyang Salita.

Recommended Reading: 2 Timothy 4:6-8

Nasaan Ka?

NASAAN KA?
Ibinahagi ni Leo Amores (Guest Contributor)

But the LORD God called to the man, "Where are you?" (Gen. 3:9)

Nasaan Ka? Ang katanungang ito’y marami ang pag-gagamitan at magandang pagbulay-bulayan.

Sa mag-nobyo't nobya - ito ang madalas masambit kung ang isa sa kanila ay hindi sumipot sa kanilang tipanan. “Nasaan ka? Ba’t mo ako inindiyan?”

Sa mag-asawa - ito rin kadalasan ang naibubulalas ni kumander pag si manedyer ay di umuwi ng gabi at inumaga na ng dating. “Saan ka nanggaling?” yan ang bungad agad ng iyong misis, pagkabukas na pagkabukas pa lamang ng inyong pintuan, habang nakapandilat at nakapameywang.

Ito rin ay nababanggit kapag tayo'y may hinahanap na isang bagay na dapat sana ay andun lamang sa kanyang kinalalagyan subalit di mo makita. “Nasaan na? Dito ko lang inilagay yon huh.” At mapagbabalingan na kung sino-sino dahil sa inis at yamot.

Sa Kanyang Salita na ating pagbubulay-buluyan sa Genesis 3:9, ganito rin ang tinuran ng Diyos nang hanapin at tawagin Niya si Adan, "Nasaan Ka?"

Pagkat nung mga oras na iyon ay nagtago si Adan at Eba sa Diyos dahil narinig nila ang yapak at tinig Niya. Sila’y natakot pagkat sinuway nila ang utos ng Diyos na huwag kakainin ang bunga ng punung-kahoy sa gitna ng hardin, at nahihiya pagka’t sila’y hubad sanhi ng kasalanan. Ito’y dahil nang kanin nila ang bunga, nalaman nilang sila’y hubad. Kung kaya’t kumuha sila ng dahon ng igos para ipantakip sa hubad na katawan.

"Nasaan Ka?" – yan ang tawag ng Diyos sa kanila. Bagama’t alam natin na ang Diyos ay makapangyarihan at batid Niya ang lahat ng naganap, nagaganap at magaganap pa. He is an omniscient - He knows everything. Walang maitatago sa Kanya

Kung gayon, bakit hinanap at tinawag ng Diyos sina Adan at Eba. “Nasaan ka?”

Ang tawag na ito at paghahanap ng Diyos ay maaaring ipakahulugan na:

Nasaan Ka, Adan nang kailangan mong tupdin ang ipinag-uutos Ko sa iyo?
Nasaan Ka, Adan nang kailangan mong tumindig at ipatotoo ang kabutihan Ko sa iyo?
Nasaan Ka, Adan nang kailangan mong magtiwala at panghawakan ang salita Ko sa iyo?

Sa ating buhay pag nakakagawa tayo ng kasalanan ay pinagtatakpan din kaagad natin ito at madalas pa nga ay itinuturo sa iba ang sisi. Hindi na tayo dumadalo sa gawain
pagkat nahihiya dahil sa nagawang kasalanan at pagsalansang sa Kanyang kalooban.

Wala tayong mukhang maiharap pagka’t nahihiya dahil iba ang ating ginagawa sa
sinasabi nating tayo ay anak ng Diyos, na dapat tayoy namumuhay sa Kanyang katuwiran at kabanalan.

Kung tayo ay wala sa gawain, tayo ay tinatawagan, tini-text, at tinatanong, "Nasaan Ka?"
Nasaan Ka nung nagba-bible study para pag-aralan ang salita ng Diyos at ipamuhay?
Nasaan Ka nang may practice sa music ministry para awitan at Siya'y pasalamatan?
Nasaan Ka last Friday para manambahan, papurihan at sambahin Siya?

Tulad ni Adan, si Jonah ay hindi rin tumalima at sumunod sa kalooban ng Diyos, kung kaya’t sya ay ipinakain sa malaking isda. Kaya dapat tayo'y tumalima sa Panginoon at tupdin ang ipinagagawa Niya sa atin. Dahil kung hindi maaring matulad tayo kay Jonah.

Malaking isda ang kakain sa atin, hindi sa pisikal kundi isang malaking problema sa pananalapi, sa pamilya,o maging sa ating mga trabaho.

Paka-isipin at pakalimi-limiin nating lahat na hindi maliit bagkus malaking problema ang ating susuungin kung tayo'y magbibingi-bingihan at magtutulog-tulugan sa Kanyang kalooban.

Kung kaya't dinggin ang tawag at tumalima sa Kanya.

But the LORD God called to the man, "Where are you?" (Gen. 3:9)

Nasaan Ka? o Saan ka na nga ba?

Isang pagbubulay-bulay sa Kanyang salita.

Uha...Uha...Uha...

UHA…UHA….UHA…

“Uha…Uha…Uha…” Ito ang unang katagang maririnig mo sa sanggol sa pagkasilang na pagkasilang pa lamang niya mula sa ina. Isang malakas na “uha....uha...uha....”

Na kung lilimiin ang ibig tukuyin ng sanggol sa kanyang pag “uha” pagkatapos maisilang, ito ay maaaring paghahayag ng isang pasasalamat. “Salamat at ako’y isinilang na sa mundong ito. Salamat at natapos na rin ang aking paghihintay. Salamat at aking nasilayan ang liwanag. Salamat sa aking ina na nagdala at nag-aruga sa akin habang ako’y nasa kanyang sinapupunan. Salamat!”

Ganito rin ang inihahayag ng inang nagsilang tulad ng sinabi sa John 16:21.

“A woman giving birth to a child has pain because her time has come; but when her baby is born she forgets the anguish because of her joy that a child is born into the world.”

Lalo na nang marinig niya na ang malakas nitong “uha…uha…uha…” Pasasalamat at kagakalan ang nadama ng ina sa handog na kaloob ng Poong Maykapal.

Ang pag-iyak ng sanggol ay maaaring ring sigaw ng takot, ng pangamba, ng kawalan. “Ano na kaya ang naghihintay sa akin sa mundong ito? Ano ang magaganap, ano ang kasasapitan?” At isang malakas na “uha...uha...uha...” ang kanyang isinigaw.

Ganito rin ang nararamdaman ninuman kung dumarating ang takot, ang alalahanin, ang kawalan ng pag-asa sa mga nangyayari at nagaganap sa kapaligiran. Kapag naghihirap ang kalooban at nakararanas ng kapighatian, ng pagdarahop at kalungkutan. Kapag luha sa pisngi ay umagos na dahil sa pait na naramdaman, isang malakas na “uha” ang ating isinisigaw.

At kung paano ang sanggol sa kanyang pag-iyak ay nakakamit ang nais pagkat ina o ama ay agad tatalima kapag malakas niyang “uha” ang kanilang narinig. Gayundin ang ating natatanggap mula sa Ama sa langit. Agad Niyang iniaabot ang kamay upang tayo’y payapain.

“The righteous cry out, and the LORD hears them; He delivers them from all their troubles.” (Psalms 34:17)

“Uha…uha…uha...” – ito’y sigaw ng kagalakan, ito’y sigaw rin ng pagtawag sa Poong Maykapal.

Wag mangiming umiyak kung kailangan, pagkat nangako ang Diyos na tayo’y kanyang diringgin. “To the LORD I cry aloud, and he answers me from his holy hill.” (Psalms 3:4)

Tulad ng sanggol na agad tumitigil sa pag-sigaw ng malakas na “uha...” sa oras na siya’y buhatin ng ina o ama at ihimlay sa kanilang bisig, dahil doo’y nakadarama ng kakaibang kapayapaan at katiyakan ng pagmamahal, gayundin ang ating gawin. Pagkat sa bisig ng Diyos lamang tayo makasusumpong ng tunay na kapahingahan.

“Uha…uha…uha...” ganito rin ba ang iyong pag-iyak?

Isang Pagbubulay-bulay sa Kanyang Salita.

Recommended Reading: Psalms 61:1-4

Hoy Gising!

Hoy Gising!

"Awake, awake! Stand up, O Jerusalem." (Isaiah 51:17)

Sinong makalilimot sa katagang ito na naging programa sa Channel 2 noong araw at magpahanggang ngayon, at palasak mong maririnig di lang sa telebisyon kungdi maging sa araw-araw na takbo ng buhay.

Ito’y pang-gising sa mga natutulog at nagtutulug-tulugan. Na kung tanghali na’t sinisikatan ka na ng araw, eh nakahilata ka pa’t nakanganga at sarap na sarap sa pagtulog, tiyak na isang malakas na bulyaw na “Hoy Gising!” ang matitikman mo kasabay ng malakas na hampas ng walis-tambo sa iyong katawan.

Ito’y pang-gising rin sa mga nagmamaang-maangan. Na bagama’t maliwang pa sa buwan at sikat ng araw ang katotohanang sinasabi mo't ipinapahayag, ay nakatunganga ka pa rin at nakanganga na kulang na lang na pasukan ng langaw ang iyong bunganga, tiyak na malakas na sigaw ng “Hoy Gising!” ang magpapabalikwas syo sa iyong kinauupuan kasabay ng malakas na hampas ng dyaryo sa pisngi mo.

Ito’y pang-gising rin sa mga Kristiyanong tutulog-tulog sa pansitan. Na walang alam gawin kungdi ang maupo lamang at pagsilbihan pag dating ng Biyernes o araw ng pagsamba. Susunduin mo’t ihahatid. Aawitan, tuturuan, kulang na lang na ipaghele-hele mo at subuan ng gatas. Na kapag bibigyan mo na ng tungkuling humayo at magbahagi ng Salita Niya, agad magkakamot ng ulo sabay tangging “di pa ako handa eh”. “Yung iba na lang” ang isasagot pa syo. Dapat sa mga ganito ay isang golpe-de-gulat na “Hoy Gising!” ang ibigay kasabay ang malakas na hampas ng iyong kamay tanda ng pagmamahal at pagmamalasakit.

Mapalad tayo pagkat’t ang ating Diyos ay mahabagin, mapagpatawad, at banayad kung magalit. Siya’y puspos ng pag-ibig. Wika sa Psalms 145:8, “The LORD is gracious and compassionate, slow to anger and rich in love.”

Hindi siya agad nanghahampas ng walis-tambo at dyaryo sa iyong katawan para ika’y magising, o magbubuhos ng malamig na tubig sa iyong mukha para ka matauhan. Siya’y laging may laan na pang-unawa sa atin. Subalit wag nating abusuhin ang kabutihang-loob ng Diyos pagka’t kung magkagayon, dos-por-dos ang tiyak na ihahataw sa atin.

Hihintayin pa ba natin na tayo’y makatikim ng matinding hagupit ng Diyos dahil tayo’y nagtutulug-tulugan at ayaw magising?

Kung kayat’ gumising. Tumayo’t ihanda ang sarili sa Kanyang gawain. Kung sa kalayawan ng mundo’y ikaw ay naparihaya at lubos na naakit, gumising. Imulat ang mata sa katotohanan at kumapit sa Kanyang Salita.

Gumising…gumising…tumayo ka, o anak ng Diyos!

Isang Pagbubulay-bulay Araw-Araw.

Babalik Ka Rin

BABALIK KA RIN

"When you are in distress and all these things have happened to you, then in later days you will return to the LORD your God and obey him." (Deuteronomy 4:30)

“Lalayas na ko! Di rin naman ninyo ako mahal, mabuti pang lumayas na ako sa bahay na ito”, ang iyong paghahamon na may tampo at galit sabay kuha ng iyong mga damit at dagliang pag-alis.

Ganito kadalasan ang nangyayari sa atin kapag ipinipilit ang gusto subalit di naman makamit. Nagmamalaki tayong nagsasabi ng “lalayas na ako”. O kaya'y "di na ako dadalo", dahil hindi napagbigyan ang gusto o nabigo sa tanging pakay.

Ganito rin ang nangyayari sa mga kabataang mapupusok ang kalooban at walang tanging nais kungdi masunod ang sarili. Ayaw na mapapagalitan o mapagsasabihan kung kaya’t walang bukam-bibig kungdi “lalayas na ako!”

Subalit ang Tadhana’y sadyang marunong at ang Kanyang katuwiran ang siya pa ring iiral. Sa iyong paglisan at pagtungo sa malayong lugar, sa iyong pag-iisa at pamumuhay ng walang nag-gagabay, ang mararanasan mo’y kahirapan, kalungkutan at kawalan ng pag-asa. Walang matakbuhan, walang masandalan. At sa gitna ng lahat ng ito, ang masusumpungan mo'y Kanyang pagmamahal. Siya’y naroroon pa rin at naghihintay sa iyong pagbabalik.

Tulad ng alibughang anak na mababasa natin sa Lukas 15:11-24, nang kanyang maranasan ang kahirapan sanhi ng tag-tuyot na dumating sa bayan na kanyang tinirhan pagkatapos na maglayas sa kanilang tahanan dala-dala ang manang hiningi na agad sa ama bagama't buhay pa ang huli, nang maubos na ang salaping taglay at namasukan na lamang bilang alipin, nang halos wala ng makain at pati pagkain ng baboy ay tangka niya ng agawin, doo’y napagtanto niya ang maling ginawa. Ang kanyang paglayas na di man lang inisip ang amang iniwanan at di isina-alang-alang ang damdamin ng ama masunod lamang ang ibig.

Sa gitna niyon, napag-isip-isip niya, “sa tahanan ng aking ama ay maraming pagkain, doo’y di ako naghihirap at sumasala sa oras ng pagkain. Doo’y di ako alipin kungdi ako ang pinaglilingkuran.”

“Babalik ako sa aking ama” – ito ang nasambit niya. Ito ang napagtanto niyang marapat na gawin. At tulad ng alibughang anak, tayo ay babalik rin.

“Babalik ka rin” sa ating ama. Hindi maaaring ika’y magpakalayo-layo, pagkat walang bahagi sa mundo na di Niya alam upang iyong pagtaguan. Hindi maaaring sa sariling lakas at dunong ika’y mamumuhay, pagkat walang ibang makapangyarihan kungdi ang Ama sa langit. Hindi maaaring ika’y mapag-isa ng tuluyan, pagkat ang tunay na pag-ibig at kaligayahan ay sa Kanlungan lamang ng ating Ama mararanasan.

“Babalik ka rin” – bakit ka pa magpapakalayo-layo? Bakit mo pa patatagalin? Bakit magmamatigas pa kung sa Kanyang piling ika’y babalik rin?

“Kapag kayo’y nasa matinding kahirapan, matututo kayong manumbalik at sumunod sa Kaniya. Siya ay mahabagin. Hindi Niya kayo pababayaan. Hindi Niya kalilimutan ang Kanyang mga pangako.” (Deuteronomy 4:30-31)

“Babalik ka rin”. Sa iyo ang ating Ama’y naghihintay.

“Babalik ka rin”. Kami’y sabik na sa iyong pagbabalik. Kung kaya’t pagbabalik mo’y wag ng patagalin.

Isang Pagbubulay-bulay Araw-Araw.

Katangi-tanging Ina

KATANGI-TANGING INA

“Mandaraya ang pang-akit at kumukupas ang kagandahan, ngunit ang babaeng may takot kay Yahweh ay papupurihan ng balana. Ibubuhos sa kaniya ang lahat ng parangal, karapat-dapat siya sa papuri ng bayan.” (Proverbs 31:30-31)

Ito ang huling pananalita na binigkas ni Solomon sa Kawikaan matapos niyang ipangaral at isa-isahin ang mga alituntunin na dapat matutunan sa iba’t ibang larangan ng buhay. Kanyang tinuldukan ang nasabing panulat sa pagbibigay parangal sa babaeng nagtataglay ng katangiang kapuri-puri na dapat pamarisan ng mga kababaihan.

At bilang pagpupugay sa ating mga dakilang ina at asawa, mainam na tunghayan nating muli ang mga katangiang binanggit sa Kawikaan patungkol sa isang huwarang maybahay.

Sabi roon, “mahirap makakita ng mabuting asawa, higit sa mamahaling hiyas ang kanilang halaga.” (v.10) Kahiman daw ipunin at pagsama-samahin ang lahat ng ginto sa gold souk o sa buong mundo ay di pa rin matutumbasan o mahihigitan ang halaga ng isang mabuting asawa.

She is more than the precious jewel in the Nile and more beautiful than the pearl of the Orient.

(v.11-12) Siya’y mapagkakatiwalaan at masaganang pagpapala ang makakamit ng kanyang sambahayan dahil sa kanya. Pinaglilingkuran niya ang asawa at inaalagaang mabuti ang kanyang mga anak.

(v. 13-14) Wala siyang pagtigil sa paggawa, hindi na halos nagpapahinga, humahabi ng kanyang lino at saka ng lana. Tulad ng isang barkong tigib ng kalakal, siya ay nag-uuwi ng pagkain mula sa malayong lugar.

(v.15) Hindi pulos tsismis ang inaatupag at panonood ng mga telenovela, kungdi maaga pa lang ay inihahanda niya na ang kakanin at kakailanganin ng asawa’t mga anak. Bago pa man sila gumising, bago pa tumilaok ang manok sa kinaumagahan, nakapamalengke na siya at nakapagluto na.

(v.18) Sa kanya’y mahalaga ang bawat ginagawa, hanggang hatinggabi’y makikitang nagtitiyaga. Siya’y gumagawa ng mga sinulid at humahabi ng sariling damit.

Siya’y masipag, di sinasayang ang bawat oras na dumaraan. Habang nagluluto ay nakasalang ang labada, at karga-karga sa kaliwang kamay ang anak para di ito umiyak. At habang pinaiinin ang kanin at naluluto ang ulam, babalikan ang damit na kanina’y pina-plantsa, habang ang isang paa’y nagbubunot ng sahig, at sa kabilang kamay tangan-tangan ang walis, at nakaka-awit pa siya ng awiting papuri.

Kahanga-hanga nga. Kamangha-mangha. Sila’y walang katulad. Mga katangi-tanging ina.
Kaya’t iginagalang siya ng kanyang mga anak at pinupuri ng kaniyang kabiyak. (v. 28)

Yan ang ating ina. Ganyan niya tayo kamahal at inaaruga.

Yan ang ating asawa. Ganyan niya tayo iniibig at pinaglilingkuran.

Sila’y dakila, karapat-dapat lamang na parangalan at pasalamatan. Igalang, mahalin at pahalagahan.

Sila’y mga katangi-tanging ina.

Isang Pagbubulay-bulay Araw-Araw.

Alay Kay Inay

Alay Kay Inay
ni Max Bringula, Alkhobar, KSA

“Ina” - iba’t iba ang tawag natin sa kanila. Nanay, Inay, Inang, Nanang, Mommy, Mama, Mamang, Ma, Mom, at kung anu-ano pa. Tinatawag natin sila sa pangalan o paraang tumutungkol sa kanilang pagmamahal at pag-aaruga sa atin.

Ang salitang “Ina” ay siyang exact translation sa Tagalog ng “Mother”, at siyang ginagamit kung sila’y ating tutukuyin tulad ng “butihing ina”, o “ina ng tahanan” o kaya’y ang “tanging ina” o ang “natatanging ina”.

Tinatawag natin sila ayon din sa antas ng ating pamumuhay. Kaming magkakapatid, “Nanay” o “Nay” ang tawag namin pagkat kami’y laking-Maynila at mula sa mahirap na pamilya. Sa lalawigan, kadalasa’y “Inay” o “Inang” ang tawag, lalo na sa ka-Tagalugan.

Sa mga Ka-Maynilaan naman na may kaya sa buhay o yung mga nasa alta-sosyedad, o maging yung nasa bayan sa mga lalawigan, tawag nila’y “Mommy”, “Mama” o “Mom” o kaya’y simpleng “Mother”.

Sa gay lingo, “Madir” naman ang madalas kong naririnig.

Maging ang mga sanggol o batang nagsisimula pa lamang magsalita, sila’y nakasasambit ng mga katagang katugma o kasing-tunog ng salitang “Nanay” o “Mom” o “Mama”, tulad ng “Na” o “Ma” o “Ma-ma”.

Doon naman sa mga sadyang moderno at nais maging kaiba, tawag nila sa kanilang ina ay “Dada” o “Mommy-yo” o “Mommie Dearest” o “Dearest Mom” na animo’y kumakatha ng sulat.

Marami pa marahil ang maiisip nating itawag sa ating dakilang ina, at marami pang bagong termino ang maiisip sa mga darating na panahon, subalit wala pa rin makatutumbas at makapaghahayag alin man sa mga salitang ito ng dakilang pagmamahal na iniukol ng ina sa kanyang mga anak.

Mula pa sa kanyang sinapupunan, inaruga niya na ang sanggol na isisilang sa mahigit kumulang na siyam na buwan bago ito tuluyang isilang sa mundong ito. Kung kaya’t ganon na lamang ang tuwa ng ating magulang nang dumating ang takdang araw na iyon.

Subalit di roon nagtapos ang kanilang paglalaan ng oras at panahon at buhay sa atin, kungdi simula pa lamang iyon. Mula sa pagiging sanggol hanggang tayo’y natutong lumakad at magsalita, naroon ang kanilang walang-sawang pagbabantay na kahit lamok ay di hahayaang dumapo sa atin. Ipagsasanggalan ang katawan sa sinumang kumanti o manakit sa ating murang gulang.

At ngayong malaki ka na, ngayong may sarili ng lakad at nais sa buhay, naroroon pa rin ang uri ng pagmamahal ng isang ina na kailanma’y di nagmaliw. Lumuluha sa ating mga kabiguan, sa ating paglisan at di pag-alala sa kanila. Nagagalak sa ating tagumpay at sa ating pagdating at tuwing sila’y naaalala natin hindi lang sa kanilang kaarawan kungdi maging sa espesyal na araw tulad ng “Mother’s Day”.

Kung kaya’t sa aking dakilang ina, nais kong ialay ang panulat na ito na kung hindi sa kanya ay wala ako rito sa ibabaw ng mundo. Walang isang Max Bringula na ngayo’y tumitipa upang kathain ang “Alay Kay Inay” bilang pasasalamat sa pagmamahal na inihandog niya at iniukol sa akin.

At alam kong gayundin ang nararamdaman ng bawat isang mambabasa natin. Kung kaya’t sa espesyal na araw na ito, ating ipaabot sa kanila ang ating taus-pusong pasasalamant. Atin silang bisitahin, pasyalan, tawagan, i-text, i-eMail, i-chat, at iba’t iba pang pamamaraang avaiable sa atin ngayon upang marinig nila at mabatid kung gaano sila kahalaga sa atin. Pagka’t kungdi natin gagawin ngayon ito, kailan pa? Bawat araw na lumilipas ay di na natin maibabalik pa.

Atin silang yakapin, hagkan at sabihing, “’Nay, I love you, po.” Maraming-maraming salamat sa inyong pagmamahal sa akin.

Alay ko po ito sa inyo. Happy Mother’s Day.

Hindi Kita Malilimutan

Hindi Kita Malilimutan

"Malilimutan ba ng ina ang anak na galing sa kanya? Sanggol sa kanyang sinapupunan, paano niya matatalikdan?"

Ito’y isang bahagi ng popular na awiting “Hindi Kita Malilimutan” na unang pinasikat ni Basil Valdez at ngayo’y inawit ni Gary Valenciano at sinaliwan ng makabagong tunog. Ang talatang nabanggit ay hango sa Isaiah 49:15, “Can a mother forget the baby at her breast and have no compassion on the child she has borne? Though she may forget, I will not forget you!”

Ito ang paniniyak ng Diyos sa mga Israelita na noo’y nagwika na sila’y kinalimutan at pinabayaan na ng Diyos.

“Hindi kita malilimutan, kailanma’y di kita pababayaan” – ang dugtong pa ng Panginoon. Ika’y naka-ukit na sa aking mga palad. (Isaiah 49:16)

Isang napakagandang pangako sa atin ng Diyos, sa lahat ng umiibig sa Kaniya at kumikilala sa Kanya bilang Panginoon.

Kung ang ating mahal na ina na sa ati’y nag-aruga simula pa nang tayo’y nasa kanilang sinapupunan hanggang tayo’y isilang (sa mundong ito) ay hindi nagsawang nagmahal sa atin at umunawa kahiman pulos problema at sakit ng kalooban ang isinukli natin sa kanilang pagmamahal, ang Diyos pa kaya na nag-alay ng Kanyang buhay para sa ating kaligtasan ang lilimot at magpapabaya sa Kanyang mga tunay na anak?

Minsa’y akala natin tayo’y di na mahal ng ating magulang, ng ating ina o ama, pagkat pinagkakait sa atin ang anu mang ibigin, o kaya’y tayo’y iniwan at nangibang-bayan, dala ng mahigpit na pangangailangan. Subalit kung tunay na susuriin lamang ang kanilang puso, “malilimutan nga ba talaga ng ina ang sanggol na nagmula sa kaniya?”

Kailanman ay hindi. Sukdulan man ang sama ng loob na idinulot natin. Gaano man kasakit ang tinik sa dibdib na kanilang naranasan, hindi-hindi nila malilimutan ang sanggol na nagmula sa kanilang sinapupunan.

Gayundin naman ang tunay nating Ama sa langit na nagkaloob ng ating buhay. Sa Kanyang mga palad doon tayo'y nakaukit, patuloy na iniingatan at ikinukubli sa kamay ng kaaway.

“Hindi kita malilimutan” ang siyang wika ng Diyos sa atin.

Ikaw, naaalala mo rin ba Siya? Naaalala rin ba natin ang ating mahal na ina?

Ika'y nakaukit na sa Kanyang mga kamay. Ika'y nasa puso na ng iyong ina mula pa ng ika'y isilang.

Wag natin silang kalimutan.

Isang Pagbubulay-bulay Araw-Araw.

Kapag Ika'y Nag-iisa

Kapag Ika'w Nag-iisa

"In the spring, at the time when kings go off to war, David sent Joab out with the king's men and the whole Israelite army. They destroyed the Ammonites and besieged Rabbah. But David remained in Jerusalem." (2 Samuel 11:1)

Maraming maaaring maganap kapag ika’y napag-isa na. Kapag walang matang nakamasid at bibig na maaaring sumuway at magpa-alala. Lalo na’t kung walang ginagawa’t pinagkaka-abalahan kungdi ang tumingin sa malayo na animo’y may kung anong hinahanap sa karagatan o sa kalawakan.

Sa ganitong pagkakataon nakasisingit si Satan. Pagkat ito naman ang kanyang laging gawi - ang ika'y pagmasdan at bantayan. Minamasid kung ano ang iyong tinitingnan. Tinatanaw kung saan ka humahakbang. Sinusuri ang salitang lumalabas sa iyong bibig. Remember what the Word of God says about him? “for your enemy prowls around like a roaring lion looking for someone to devour” (1 Peter 5:8) Humahanap siya lagi ng masisila.

At ganito ang naganap kay David nang siya’y mapag-isa sa palasyo pagkat buong kawal niya’y nasa digmaan at siya lamang ang naiwan. Tinamad siyang sumama sa kanila. Mas inibig niyang mag-isa. "But David remained in Jerusalem"

At sa kanyang pag-iisa ng gabing iyon, siya'y ayaw dapuan ng antok. Di alam ang gagawin bagama’t marami siyang maaaring gawin – ang manalangin, magbulay-bulay ng Salita ng Panginoon o alamin ang kalagayan ng kaniyang mga kawal. Sa ganoong kalagayan, mas pinili ni David na magpahangin sa terasa, sa rooftop ng kanyang palasyo. At yun ang naging hudyat para kay Satan. “Aha!” ang naibulalas niya, at sabay buntot kay David sa pinatunguhan nito.

Doon sa may terasa, habang sinasamyo ang ihip ng hanging dumarampi sa kanyang mukha ay may naulinigan si David na lagaslas ng tubig. Sinundan ang tunog nito kung saan nagmumula at doo’y natanaw niya ang isang magandang babae na noo’y naliligo sa batis.

Batid natin ang naging kasunod ng pangyayaring ito na mababasa sa 1 Samuel 11:2-5. Na dahil inibig ni David na mag-isa at manatili sa Jerusalem, kaysa samahan ang kanyang mga kawal sa digmaan, ang di dapat mangyari ay naganap – nagkasala siya ng pangangalunya at nagkasanga-sanga na ang kasalanang iyon.

Nawa’y ating kapulutan ng aral ang bahaging ito sa buhay ni David. Upang makaiwas sa maaaring mangyari kapag tayo’y napag-isa na, wag magtamad-tamaran sa gawain para sa Panginoon. Sa halip na mapag-isa at tanawin ang butiki sa kisame ng iyong silid, ang bilangin ang ipis na dumaraan sa dingding, tumayo ka’t ihanda ang sarili sa gawain Niya.

Dingging ang paalala sa atin ng Hebrews 10:25, “Let us not forsake the habit of meeting together as some are in the habit of doing, but let us encourage one another, and all the more as we that the Day of the Lord is approaching.”

Ikaw ba'y nag-iisa sa ngayon? Nakararamdam ng panghihinawa't katamaran? Magpaka-ingat, baka maya-maya'y tayo'y nasa bitag na pala ng kasalanan.

Kapag ika'y nag-iisa, magbulay-bulay sa Kanyang Salita. Dumalo sa gawain. Ito ang mas mainam na gawin.

Isang Pagbubulay-bulay Araw-Araw.

Leap for Joy (Nagtatatalon sa Tuwa)

LEAP FOR JOY (Nagtatatalon sa Tuwa)

"When Elizabeth heard Mary's greeting, the baby leaped in her womb." (Luke 1:41)

Nagtatatalon sa tuwa. Ito’y expression ng taong labis ang kagalakan, ng kasiyahang di maikubli at mapigilan, kung kaya’t sa pagtalon ito ipinapahayag.

Nagtatatalon sa tuwa ang mga fans ni Pacman na may kasama pang hiyaw at pagtaas ng kamay nang ang People’s Champ ay muling nagwagi sa huli nitong laban.

Nagtatatalon sa tuwa ang isang ama nang mabalitaang magiging “tatay” na siya, at ilang buwan lamang ang hihintayin pagkat sanggol sa sinapupunan ng asawa’y iluluwal na.

Nagtatatalon ka sa tuwa nang mabalitaan mong ika’y pumasa sa nakaraang board exam. Certified Accountant ka na o Civil Engineer na matatawag. Sa wakas natapos din ang iyong paghihirap at ngayo’y isang magandang bukas ang naghihintay.

Nagtatatalon ka sa tuwa nang matanggap mo ang pinakakaasam-asam na matamis na “oo” mula sa binibining nililyag, sabay ang sigaw nang paulit-ulit na “sinagot na ko! Sinagot na ko! Yahoooo!!!”

Marami pang dahilan na mababanggit kung bakit ang isang tao’y nagtatatalon sa tuwa na pagpapakita ng isang labis-labis na kasiyahan.

Ganito rin ang eksaktong ginawa ng sanggol sa sinapupunan ni Elizabeth (na walang iba kungdi si John the Baptist) nang siya’y bisitahin ng ina ng kanyang pinsan (ang Panginoong Hesus) na noon nama’y nasa sinapupunan ni Maria. Siya’y nagtatatalon sa tuwa pagka’t sino nga ba siya para bisitahin ng Anak ng Diyos, na kahit magtanggal man lamang ng sintas ng Kanyang sandalyas ay di siya nararapat.

At ako’y naniniwala na ang paggalaw ng sanggol sa sinapupunan ng kanyang ina habang naroroon pa siya't naghihintay ng takdang araw ng kanyang pagsilang ay maituturing na isang “talon sa tuwa”, a leap of joy, pagka’t anu mang araw ay masisilayan niya na ang kagandahan ng mundo, at makikita na ng kanyang mga mata ang pinakamamahal na ina at amang nag-aruga sa kaniya habang siya'y nasa sinapupunan pa.

“Leap for joy” – napakagandang expression ng pagpapahayag ng kagalakan pagkat ito’y likas na nagmumula sa puso at hindi inisip, plinano o binalangkas pagkat ito’y lumalabas ng kusa sa taong mapagpasalamat.

Kaya’t maging sa pagpupuri at pagsamba sa Diyos, wag mahihiyang tumalon pagkat ito’y pagpapahayag ng labis na kagalakan sa tinamong biyaya't pagpapala mula sa Kaniya.

Ito rin ang sinasabi sa Luke 6:23 “"Rejoice in that day and leap for joy, because great is your reward in heaven.”

Wag mahiya na ipakita ang iyong kagalakan sa pagtalon sa tuwa. Kung ang palaka nga’y nagtatatalon sa kabukiran, ang tipaklong ay nagtatatalon habang palipat-lipat ng damong matatapakan, ang kangaroo ay nagtatatalon habang bitbit-bitbit ang baby kangaroo, ikaw pa kaya na mahihiyang tumalon na kumpleto naman ang paa mo’t bahagi ng katawan?

Hindi lang sa pagsapit ng Bagong Taon tayo dapat tumalon kung nagnanais na ika’y tumangkad pa, kungdi dapat sa lahat ng oras na ika’y puspos ng kagalakan – tumalon ka sa tuwa.

Rejoice in that day and leap for joy. Tumalon sa tuwa bilang pagpapasalamat sa Kaniya.

Simulan mo na!

Isang Pagbubulay-bulay Araw-Araw.