"Walang Himala"

"Walang Himala! Ang himala ay nasa puso ng tao... ang himala ay nasa puso nating lahat."

Sa mga tagahanga ng tinaguriang Superstar ng Pelikulang Pilipino, ang mga katagang ito ay di na mawawaglit sa kanilang kamalayan. Ang linyang ito na binigkas ni Elsa, ang pangunahing karakter sa pelikulang "Himala" na ginampanan ni Nora Aunor noong 1982, ay ilan lang sa mga tanyag na dialogue mula sa mga pangunahing Pelikulang Pilipino, tulad ng "You're nothing but a second-rate, trying hard copycat!" na binigkas naman ni Cherrie Gil sa karakter niya sa pelikulang "Bituing Walang Ningning", o kaya'y "Ding, ang bato, dali..." mula naman sa kapana-panabik na eksena sa mga pelikulang Darna na ginawa noon ni Gov. Vilma Santos, o kaya'y ang linyang pinasikat ng yumaong FPJ, ang "kapag puno na ang salop."

Ang mga katagang ito at iba pa na hango sa mga Pelikulang Pilipino ay kadalasang inuulit-ulit o ginagaya ng karamihan kung may nais tukuyin o kaya'y isang pamamaraan para takasan ang mapait at malungkot na karanasan o katotohanan ng buhay, tulad ng linyang "walang himala!"

"Walang himala...!!!" - yan ang maririnig mo sa iba kapag tinutukoy ang kawalang pag-asa o kaya'y pagsuko sa lipunang ginagalawan.

"Walang himala...!!!" - ang mauulinigan mo marahil kapag nabubugnot na sa kalagayan ng bansa na sa halip umusad ay lalo pa yatang dumadalusdos paibaba.

"Walang himala...!!!" - ito siguro ang naglalaro sa iyong isip kapag pagmamasdan mo at pakikinggan ang mga "pangakong napapako" ng mga politician at maging ng walang-pakundangang pagbabalewala ng mga namumuno sa ating pamahalaan sa karapatan at kalagayan ng kanyang mamamayan.

"Walang himala...!!!" - yan na marahil ang pinaka-abang pagtanggap sa kasalukuyang katayuan o nararanasan sa buhay. Katagang sumasalamin ng kawalang pag-asa o ng kawalan ng kakayahang makamit ang ninanais at pagdaka'y pagsuko sa dapat sanang gawin.

Subalit wala nga bang himala?

Sadya nga bang ang buhay ng tao ay parang life? Paikot-ikot na parang gulong. Minsa'y nasa itaas, minsa'y nasa ibaba. Paulit-ulit lang ba ang mga nagaganap? Kung ano ang kahapon ay siya ring mamamalas pag dating ng bukas?

Ang sagot ay "hindi". In fact, life is full of miracles. Life is a miracle in itself. Mula sa pagiging alabok, tayo'y hiningahan Niya ng buhay.

In Genesis 2:7 we read this verse, "And the LORD God formed man of the dust of the ground, and breathed into his nostrils the breath of life; and man became a living being."

Ito'y isang himala.

Ang pag-iyak ng isang bagong-silang na sanggol ay "isang himala". Kung kaya't ang pag-iyak nito pagkaluwal sa sinapupunan ng kanyang ina ay isang sigaw ng pasasalamat.

Ang bawat araw na idinurugtong ng Panginoon sa ating buhay ay "isang himala". Mula sa Kanyang walang-hanggang pagmamahal, tayo'y gumigising na may taglay na bagong lakas at sigla bagama't maaaring sa ating pagtulog tayo'y di na maka-gising. Mayroong iba nabagsakan ng eroplano o nasagasaan ng pison, o kaya'y binangungot. Subali't tayo'y buhay pa. Di ba ito'y "isang himala"?

Sabi ng Psalmist, "what is man that you are mindful of him?" (Psalms 8:4) Sino nga ba tayo? Tayo'y ba'y Karapat-dapat sa Kanyang pagmamahal? We are but a dust, yet the Lord loves us. He even loved us first.

Kung babalikan natin ang mga pinagdaanan sa buhay. Mula ng tayo'y isilang, nagkamalay, lumaki, nakapag-aral, nakapag-trabaho, nagkapamilya, at hanggang sa ngayon, patuloy na gumagawa ang Panginoon ng "himala" sa ating buhay. Marahil di lamang natin napapansin o binibigyang-pansin.

Kung papaano Niya tayo iniingatan sa araw-araw at kung papaano Siya tumutugon sa lahat ng ating pangangailangan ay "isang himala". Pagka't Siya'y Diyos ng himala, at sa Kanya'y walang mahirap gawin. Walang imposible sa ating Diyos.

In Matthew 9:28-29 tinanong ng Panginoon ang bulag na lalaking lumapit sa Kaniya na nais makakita, "Do you believe that I am able to do this?" "Opo, Panginoon", ang sagot ng lalaki. "According to your faith will it be done to you", at hinawakan ng Panginoon ang mata ng lalaki at siya'y muling nakakita.

Naranasan na ba natin ang himala ng Diyos? Nais ba nating maranasan ang Kaniyang himala?

Manalig ka lamang at ito'y magaganap. "According to your faith will it be done to you"

Kung magkagayon, "mayroong himala!"

Isang pagbubulay-bulay.

Buhay Saudi (ang akala nila..)

This is a forwarded eMail message sent to me which the author requested to share to all OFWs. I took the liberty to edit it to make it more pleasant to read, but the essence of the message remains.

Cheers!

Max

A fellow OFW named "Maeng Ni" posted this.

Akala ng mga tao na nasa Pilipinas na kapag nasa Saudi ka marami ka ng pera. Ang totoo, marami kang utang, dahil credit card lahat ang gamit mo sa pagbili ng mga gamit mo. Kailangan mo gumamit ng credit card kasi naubus na ang cash dahil pinadala na sa Pinas. Pag hindi ka kasi nagpadala iisipin nila nakalimutan mo na sila.

Akala nila mayaman ka at marami kang pera kasi buwan-buwan libo-libo padala mo walang palya, at kapag pumalya iisipin nila baka nagbisyo ka na o may sinusustentuhang iba. Hindi nila alam food allowance na lang ang natitira sa'yo at pag kinulang pa umuutang pa at lista muna sa malapit na bakala.

Pag may okasyon sa Pinas - birthday, fiesta, anniversary, pasko, new year, at iba pa, padala ka agad panghanda. Ang sarap ng kainan nila. Di nila alam ikaw ay nagtitiyaga sa budget meal, kabsa, noodles o de lata at itlog na nakakabutlig na ng balat, hay naku!

Akala ni Tatay, Nanay, Ate, Kuya, anak, mga pamangkin at iba pa na namumulot ka ng pera sa Saudi. Kada may problema, text kaagad. Kumusta sa una pero sa bandang huli kelangan ng ng pera. Hay naku! Nakaka-alergic na ang text sa roaming - puro gastos. At minsan padala ka pa ng load! Load mo nga, utang pa kay Pana. Hay naku! Bakit ba nauso pa yan, dagdag gastos lang talaga at pag di ka pa nag-reply, aawayin ka pa!

Akala nila masarap maging OFW at tinatawag na bagong bayani. Naku mas masarap pa yong nasa Pinas na sa katas ni bagong bayani ay syang umaani! Utang sa Saudi ay lalong dumarami.

Akala nila masarap sa Saudi. Di nila alam di ka na nga makauwi kasi round-trip tiket kina-cash mo para mapadala lang at ibayad sa utang.

Akala nila sosyal ka na dahil de kulay na ang buhok mo, uso pa at naka-highlight pa, Di nila alam buhok mo namumuti na sa stress at problema. At pag minalas pa, nalalagas pa!

Akala nila masarap sa Saudi kasi pag-uwi mo mestiso ka, maputi at mamula-mula ang balat mo. Dii nila alam babad ka sa opisina at kulong sa bahay mo dahil no choice ka. Mga kapitbahay mo di mo kaano-ano. Walang paki-alaman at kung lalabas ka sunog ang balat mo. Init ng araw sobra!

Akala nila mayaman ka na kase may kotse ka na. Di nila alam hulugan pa ito! Ang totoo, kapag hindi ka bumili ng kotse sa Saudi, maglalakad ka ng milya-milya sa ilalim ng init ng araw o kaya sa winter na kasama ang asawa mong naka-abaya at naka-tarha. O kaya naman, magtiyaga kang mag-abang ng Saptco o Coaster na ubod ng babaho ng mga pasahero at pagbaba mo amoy putok ka na rin, grabe! Walang jeepney, tricycle o padyak sa Saudi. Maraming mga Pakistani, Bangladesh na driver na ubod ng baho. Pag minalas ka, Arabo na taxi driver na rapist pa ang masasakyan mo.

Akala nila masarap ang buhay dito sa Saudi. Ang totoo, puro ka trabaho kase pag di ka nagtrabaho, terminated ka gagawan ka pa ng kwento ng kapwa mo Pilipino! Hindi ka na pwedeng tumambay sa kapitbahay kase baka ma-mutawa ka pag kasama mo ang syota mo. Pero marami pa ring matatalinong matsing ang nakakalusot. Nagpapagawa ng fake na papel para kunwari kasal. Mga imoral!

Akala nila masaya ka kase nagpadala ka ng picture mo sa Red Sand, Hidden Valley, Faisaliah Mall, Riyadh Zoo, Corniche,Obhur at iba pang attractions. Ang totoo, kailangan mo ngumiti kase minsan minsan ka lang makaka-picture. Bawal kasi basta-basta kumuha ng picture dito. Makukulong ka.

Akala nila malaki na ang kinikita mo kase riyal na sweldo mo. Ang totoo, medyo malaki pagpinalit mo ng peso. Pero riyal din ang gastos mo sa Saudi. Ibig sabihin, ang riyal mong kinita sa presyong riyal mo rin gagastusin. Ang P15.00 na sardinas sa Pilipinas, SAR3.00 sa Saudi. Alangan namang puro cafeteria food ang kakainin mo. Aba, mamatay ka sa highblood o hepa nyan kasi nga umaapaw na sa mantika, marumi pa! Kadiri! Kaya lang pag naubusan ka ng pera, no choice ka. You have to take the risk .

Akala nila buhay milyonaryo ka na kase ang ganda ng bahay at kotse mo. Nag pa-lypo kay Calayan at nagpa-retoke kay Vicky Belo. Ang totoo, nag loan ka lang sa SABB , SAMBA o Riyadh Bank na huhulugan mo ng limang taon. Ibig sabihin, alipin ka ng bahay at kotse mo at ng luho mo at ng bansang ito. Kasi nga mag-loan ka ba naman dahil sa luho.

Madaming naghahangad na makarating sa Saudi. Lalo na mga nurses at mga medsec. At eto pa, pati cleaners mahirap maging normal na manggagawa sa Pilipinas. Madalas pagod ka sa trabaho. Pag dating ng sweldo mo, kulang pa sa pagkain mo. Pero ganun din sa ibang bansa. Lalo na kaya sa Saudi, wala kang outlet ng stress mo kasi madaming bawal.

Hindi ibig sabihin riyal na ang sweldo mo, yayaman ka na. Kailangan mo ring magbanat ng buto para mabuhay ka sa ibang bansa.

Isang malaking sakripisyo ang pag alis mo sa bansang pinag-silangan at malungkot iwanan ang mga mahal mo sa buhay. Hindi pinupulot ang pera dito o pinipitas o iniigib. Hindi ako naninira ng pangarap. Gusto ko lang buksan ang bintana ng katotohanan.

Mahirap mangibang bayan. Sino ba ang may kasalanan na iwan ang sariling bayan? Manilbihan sa dayuhan at malayo sa pamilya ay may kahirapan. Hangga't may pinay DH na nangingibang bayan na simbolbolo ng ating kahirapan, kawawang bayan ni Juan patuloy na mapag-iiwanan.

Kaya Juan iwan ka ng pera para sayo, para sa kinabukasan mo!

(please share)

the "Basureros"

Below is a forwarded eMail sent in my eMail addy. I took the liberty to put it in my blogsite as am deeply touched by the story, which I believe truly happened. Nakaka-relate kasi ako sa kwento dahil in one way or another, I'd experienced the kind of life they have - that of being poor, materially and financially. Ang maranasan ang magtinda, mamulot ng basag na bote para ibenta, ang ampunin para makapag-aral, ang suungin ang baha para makapaglako lamang ng pandesal, ang maglinis ng bahay para magkapera, at kung anu-ano pa. Kung kaya't habang binabasa ko ang kwento ng "basureros" di ko namamalayang ako'y lumuluha na pala. Am really, really touched with the story.

Though, di naman po kami mayaman ngayon, but God is good indeed to have lifted us from where we are at before. The story is titled "The Basureros", so I would retain its title in this post. At kung sino man ang may akda ng kwento na ito, maraming salamat for sharing it to us.

At sa tatlong magkakapatid na tinaguriang "basureros", salamat sa aral na ibinigay ninyo. Saan man kayo ngayon, pagpalain nawa kayo tuwina ng Panginoon.

May we, too, be blessed with the story.

Cheers!

kMax

From a Cebuano, a touching and a worth-living story ---The Basureros

Ever since I was diagnosed with having a possible heart enlargement, I have followed a strict regimen of physical exercises. I jog during week days and take a long ride biking to the mountains every Sunday.

But this Sunday turned out to be a special Sunday for me. While I was on my way to the mountains of Busay ( Cebu ) hoping to strengthen my heart by this exercise, I personally encountered a heart-breaking scene that changed me.

I had already passed by the Marco Polo Plaza (formerly Cebu Plaza Hotel) when I decided to stop to buy bananas at a small carenderia located along the road. I haven't taken any solid food that morning so I wanted some fruits to have the needed energy to get to my destination - the mountain top.

I was almost done eating with a second banana when I noticed two children across the street busily searching the garbage area. "Basureros" I said to myself and quickly turned my attention away from them to sip a small amount of water. I couldn't care less for these children, to make it straight, I do not like them and I do not trust them at all.

You see, several times I had been a victim to these children who are pretending to be basureros looking for empty bottles and cans when in fact the 'palangganas', kalderos', and 'hinayhays' are their favorites.

I remember one afternoon while I was watching a TV program when the screen suddenly became blurred. I checked outside and saw two young basureros running away with my newly installed antenna!

Hatred may be too strong a word to describe my feeling towards these basureros, but I honestly just do not like them. Until I met these three children.

I was about to embark on my bike again when I heard one of the two children, a girl of about 7 or 8 years of age, saying aloud to the other, a boy of about 12 years, "Kuya si Dodong kunin mo kasi tumitingin sa mga kumain, nakakahiya." Only then did I notice a small boy standing near me biting slightly his fingers. He's a few inches shorter compared to my own 5-year old son (I came to know later that he's also 5 years old).

Though he did not ask for food from anyone in the carenderia, the way he was looking at the customers who were eating was enough to convince me that he was intensely craving for food. The older boy then quickly crossed the street and gently pulled out the little one who politely obeyed. As I watched the two crossing back the street to the garbage area, I heard the tindera saying "Kawawa naman yang mga batang yan mababait pa naman." I learned further from the carenderia owner that the children were from a good family. Both parents were working before and that their father had a stroke 3 years ago and became partially paralyzed while their mother died of heart attack as their father was still confined at the hospital. The parents were still in their early forties when the catastrophe happened and the children became basureros since then to meet their daily needs and the cost of their father's medication.

Deeply moved by what I heard, I went to a nearby bakery and bought 20 pesos worth of bread and gave it to the children who initially refused, including the little boy. "Sige lang po, salamat na lang, bibili na lang po kami mamaya kung makabenta na kami," the young girl said to me. I explained that they needed to go home because it was starting to rain. "Nasanay na po kami," the girl answered further.

Again, I explained that the rain could make them sick and if they get sick there'll be no one to take care of their father. Upon mention of their father, they nodded and accepted the bread but I noticed that the older boy did not eat.

When I asked him if he does not like the kind of bread I bought for them he smiled and as he was about to explain, the little girl, who is the more talkative of them, interrupted "Linggo po kasi ngayon, pag sabado at linggo hapon lang po siya kumakain, kami lang po ang kumakain ng agahan pero di na po kami kakain pagdating ng hapon si kuya lang po. Pero pag lunes hanggang biyernes, kasi may pasok, si kuya lang po ang nag-aagahan, kami naman hapunan lang. Pero kung marami kaming benta, kami pong lahat (kumakain)," she continued. "Bakit hindi nyo na lang hati-hatiin ang pagkain kahit kakaunti para makakain kayong lahat?" I countered.

The young girl reasoned out that their father wanted her older brother to come to school with a full stomach so he can easily catch up on the teacher's lessons. "Pag nagkatrabaho na si kuya, hihinto na kami sa pamamasura, first honor kasi siya," the little boy added proudly.

Maybe I was caught by surprise or I was just overly emotional that my tears begun to fall. I then quickly turned my back from them to hide my tears and pretended to pick up my bike from the carenderia where I left it. I don't know how many seconds or minutes I spent just to compose myself pretending again this time that I was mending my bike.

Finally, I get on to my bike and approached the three children to bid them goodbye and they in turn cast their grateful smiles at me. I then took a good look at all of them specially to the small boy and pat his head with a pinch in my heart. Although I believe that their positive look at life could someday change their present situation, there is one thing that they could never change anymore, that is, their being motherless. That little boy can no longer taste the sweet embrace, caring, and most of all, the love of his mother forever. Nobody can fill the empty gap created by that sudden and untimely death of their mother. Every big event that will happen to their lives will only remind them of their loss and make them wish for their mother's presence.

I reached into my pocket and handed to them my last 100 peso bill which I was reserving for our department's bowling tournament. This time they refused strongly but I jokingly said to the girl, "Suntukin kita pag hindi mo tinanggap yan." She smiled as she extended her hand to take the money. "Salamat po, makakabili na kami ng gamot ni papa," she uttered. I then turned to the small boy and though he's a few feet away from me, I still noticed that while his right hand was holding the half-filled sack, his left hand was holding a toy --a worn out toy car. I waved my hand and said bye bye to him as I drove towards the mountains again. Did he just find the toy in the garbage area or was the toy originally his -- before the misfortune struck? I did not bother to ask. But one thing is crystal clear to me, that in spite of the boy's abnormal life, he has not given up his childhood completely. I can sense it by the way he held and stared at his toy.

My meeting with those young basureros made me poorer by 100 pesos but it changed me and made me richer in lessons of life.

In them, I learned that life can change suddenly and just anyone may be caught completely unprepared.

In them, I've learned that even the darkest side of life, cannot change the beauty of one's heart. Those three children, who can infrequently partake of three meals a day, were still able to hold on to what they believe was right. What a contrast to many of us who are quick to point to our misfortunes to justify acts of impropriety.

In them, I've learned to hope for deliverance even when things seem to go the other way.

Lastly, I know that God cares for them. That while He may have allowed them to suffer such a terrible life, which our finite minds cannot comprehend, His boundless love will surely see them through. And in God's own time I know they will prevail. GOD BLESS!!!

Hintuturo (Sino ang Salarin)

"Limang mga daliri... kamay at paa... dalawang tainga, dalawang mata, ilong na maganda.

"Tanda nyo pa ba ang awit na ito? Yan ang awit na madalas na kinakanta sa atin marahil ng ating Nanay o Yaya o maging sa eskuwela nung tayo'y elementariya pa at nung tayo'y mga kyut pang mga bata. Kyut, dahil pag lumaki na raw kasi nagiging a-kyut.

Di naman po sa pagiging kyut ang topic natin sa Pagbubulay-bulay sa linggong ito pagkat alam kong kyut naman ang lahat. Na kahit nga pango ang ating ilong ay maganda pa ring tingnan. Kaya tamang-tama lang ang awit na "Limang mga daliri... kamay at paa... dalawang tainga, dalawang mata, ilong na maganda."

Class... ang topic natin ngayon ay tungkol sa ating mga daliri (di kasama yung sa paa). Ito ay ang ating hintuturo.

Ang hintuturo ay siyang tawag sa isa sa limang daliri natin sa kamay na ginagamit nating pang-turo kung may nais tayong tukuyin at tiyakin at ipakita sa kausap ang bagay o taong tinutukoy.

Bagama't ang sabi ng iba, may iba't ibang tawag raw ang mga daliri natin. May hinlalaki at may hinliliit. Kung anu pa ang mga iba ay di ko lubos na batid, bagkus ang tiyak na alam ko'y ang hintuturo.

Saan at sino ang gumagamit ng hintuturo?

Di lamang si Ms. Bilmoko (shortened for "bili mo ko nyan" "bili mo ko nyon") ang mahilig gumamit ng hintuturo. Ang mga bata rin ay sana'y na sana'y gumamit ng hintuturo. Kaya nga minsan ayaw nating isama si utoy at si ineng kapag pupunta ng mall dahil tiyak magtuturo na naman. At pag hindi mo binili ang ibig ay tiyak na mag-ngangangawa at maglulupasay na.

Madalas nagagamit natin ang ating hintuturo, consciously or unconsciously. Kapag ayaw nating tumanggap ng responsibilidad, ginagamit natin ang hintuturo. Nagtuturo tayo ng iba. "Siya na laang. Di kasi ako puwede eh."

Kapag ayaw nating akuin ang kasalanan bagama't maliwanag pa sa sikat ng araw sa dalampasigan na tayo ang nagkamali ay ginagamit natin ang ating hintuturo. "Siya naman kasi ang may kasalanan eh. Kung di ba naman niya ako binuyo, magagawa ko ba yon?" ang pangangatwiran mo pa.

Ang paggamit ng hintuturo sa di tamang gawi ay unang naganap ilang libong taon na ang nakalipas sa hardin ng Eden. Nang ang unang taong nilikha ng Diyos ay sumuway sa Kanyang utos. Wika ng Panginoon sa kanila sa Genesis 2:16-17, "You are free to eat from any tree in the garden; but you must not eat from the tree of the knowledge of good and evil, for when you eat of it you will surely die."

Subalit di ito ang naganap. Sa pambubuyo ng ahas (na walang iba kungdi si Satan) kinanin ni Eba at Adan ang bungang ipinagbabawal kainin. And the rest is history. It plunges the whole mankind into sin and eternal damnation.

Sino ang salarin? "Siya kasi eh..."

Nang tanungin ng Diyos kung bakit sila sumuway sa Kanyang utos, unang sumagot si Adan "Ito po kasing babaeng inilagay nyo sa akin, ibinigay niya sa akin ang bunga at tinukso akong kainin din."

"Bakit mo ginawa iyon", ang baling ng Diyos sa babae. "Ito po kasing ahas na ito, tinukso ako kaya ko kinain ang bunga", ang sagot ng babae.

Di man natin nakita kung papaano itinuro ni Adan ang babae bilang salarin, at kung papaano naman iniiwas ni Eba ang sarili at itinuro ang ahas bilang siyang salarin, ay maisasalarawan natin sa ating isipan na sila'y gumamit ng kanilang hintuturo upang iiwas ang sarili at ibaling sa iba ang pagkakamali.

At kung may hintuturo rin marahil ang ahas ay magtuturo rin ito at ibabaling sa babae ang sisi, "eh ikaw kasi eh... gusto mo rin naman di ba?, ba't ako ang sinisisi mo?" Yun nga lamang, wala na siyang mapagbalingang iba pagka't tatlo lamang silang naroroon. Marahil kung meron pa, naibaling pa sa iba ang sisi.

Dito nagsimula ang unang pagtuturuan. Dito nag-ugat ang pagsisisihan na hanggang ngayon ay nagagawa natin. Pilit nating iniiwas ang sarili sa maling nagawa. Pilit na nagbibigay ng baluktot na paliwanag, maiiwas lamang ang sarili at sa responsibilidad.

Hintuturo. Ikaw ba'y madalas gumamit ng iyong hintuturo?

Dapat nating pakalimiin, na kapag ginamit daw natin ang ating hintuturo upang ibaling sa iba ang sisi, ang nalalabing apat na daliri nati'y sa atin naman nakaturo. Sabi ng awit, "Bago mo linisin ang dungis ng iyong kapwa, hugasan mo (muna) 'yong mukha."

Yan rin ang nasasaad sa Matthew 7:3-4, "Why do you look at the speck of sawdust in your brother's eye and pay no attention to the plank in your own eye? " Na kung tatagalugin at sasabihin sa mas malalim na kahulugan ay ganito "Bakit mo nakikita ang puwing sa mata ng iyong kapwa, eh yang troso sa mata mo na pagkalaki-laki ay di mo napapansin at nakikita?".

Hintuturo. Sa susunod na paggamit natin ng ating hintuturo, tiyaking ito'y di para magturo ng iba at ibaling ang mali at kasalanan. Bagkus, palagiang muni-muniin ang bawat gawi natin upang di nagkakamali at ang nais at kalooban lamang ng Diyos ang siyang ginagawa natin.

Sa halip na magturo, sarili'y bantayan upang di makasuway sa utos Niya.

Hintuturo. Sino ang salarin?

Ikaw o ako... paka-ingat sa paggamit ng hintuturo.

Isang pagbubulay-bulay.

Pagpapala Niya'y sumaatin.

A Case of Misspelled Word

When I was in Riyadh last week, I fortunately (or unfortunately) tumbled upon one of the evidences of misspelled words or ungrammatical phrases prevalent not only in China, but in every non-English speaking countries like Saudi Arabia.

To validate this claim, I made it sure to have a concrete proof of what I saw lest am might be mistaken to have been hypnotized or simply mesmerized by it.So here it is. The word toilet becomes "toilat". OMG! This is taken at the mall at the ground floor of the Kingdom Tower, Riyadh.

There's a lot more like this that you can see around. Open your eyes wide and shift it left and right, and am sure you'll find one.

Beleive me.... oppss.. I mean believe me.

Cheers!

kMax

Peklat - Isang Pagbubulay-bulay

Madalas tuksuhin ng mga bata ang isang kalaro kapag ito'y tadtad ng peklat sa binti. "Ay ang bata ang daming singko at diyes sa binti.. hahahaha....." ang maririnig mo habang sila'y nagtatawanan. At ang pobreng bata naman na sentro ng tuksuhan ay uuwing luhaan at magsusumbong kay Nanay o kay Itay. Subalit kung "atapang na lalaki", ito'y di patatalo at gaganti rin ng tukso. "Ikaw nga eh may alkansiya sa ulo... hahahaha..." sabay turo sa kalbong ulo ng kalaro.

Masarap gunitain ang mga panahong tayo'y isang paslit na bata pa. Walang muwang, walang inaalala, walang pinu-problema. Ang tanging gawi at iniisip lamang ay ang maglaro at magtampisaw sa tubig ng ulan o sa baha, ang maghabulan o magbaril-barilan sa mga batang kalalakihan, o magbahay-bahayan sa mga batang kababaihan naman. Sadya ngang napakasarap namnamin ang mga panahong yaon. Ang sarap maging bata, wag lamang magmistulang esep-bata.

Subalit ang sarap ng pagiging bata ay minsa'y may kaakibat din namang mga mapapait at masasakit na alaala. Alaalang nanunumbalik kapag nakakapa natin o nahahawakan at napapansin ang peklat sa binti, o sa kamay, sa mukha at ibang bahagi ng katawan. Peklat na sanhi ng ating kakulitan o katigasan ng ulo, o peklat na dulot ng kaapihan at pananakit na natamo. Anu man ang kadahilanan at naging sanhi ng pagkakaroon natin ng peklat, ang mga ito'y may aral na taglay na dapat pagbulay-bulayan at pagkatandaan natin upang di na maulit at maragdagan pa ang hapdi, ang sakit na mararanasan at sa huli'y maging panibagong peklat sa ating katawan, o sa ating puso at sa isipan.

Ang peklat ay maaaring isang pisikal na bagay sa bahagi ng ating katawan na dulot ng isang sugat na natamo. Gumaling man at maghilom nag-iwan naman ito ng kakaibang marka na siyang tinatawag nating peklat.

Gayunman, may peklat ding di nakikita ng ating paningin subalit nadarama natin. Peklat na dulot ng mapapait na karanasang pinagdaanan sa buhay na patuloy na nag-iiwan ng malungkot at mapait na alaala. And sometimes, the deepest scar are those that we cannot see, but we can feel the terrible pain it gives.

Subalit ang nakaraan ay di na dapat pang maging dahilan upang tayo'y di umusad at magtagumpay at manatili na lamang luhaan at talunan, bagkus ang peklat na natamo, maging ito man ay pisikal o sa puso o isipan ay dapat maging daan upang lalo pang maging masipag at magpunyagi upang marating at makamit ang mga pangarap at magampanan ang pagtawag sa atin ng Panginoon sa buhay na may kabanalan.

Tulad ng nasasaad sa Kanyang Salita sa Philippians 3:13-14, "But one thing I do: Forgetting what is behind and straining toward what is ahead, I press on toward the goal to win the prize for which God has called me heavenward in Christ Jesus." Dapat nating iwanan na at kalimutan ang nakaraang nagdulot sa atin ng peklat, at bagkus tayo'y humarap sa kasalukuyan at sa mga darating na araw ng ating buhay. Nang magkagayon, magiging maaliwalas ang lahat ng ating gagawin ng may ngiti sa ating mga labi, hindi ng lungkot at pighati.

Ikaw ba'y may peklat?

"Ay ang bata ang daming singko at diyes sa binti.. hahahaha....."

Wag tayong magpatalo sa pambubuyo ng ating kaaway, bagkus harapin natin ng buong tapang ang larangan ng buhay taglay ang pag-asa sa tagumpay na ipagkakaloob Niya.

"Peklat" - isang pagbubulay-bulay.

A Visit to Kingdom Tower

Isang kapanapanabik na pagbisita sa Riyadh ang kamakailan ay naganap nang ang inyong lingkod kasama ng mga ibang delegates sa katatapos na Summer Break na ginawa sa Jeddah ay tumuloy muna sa Riyadh upang mamasyal bago bumalik ng Eastern Province. Though I've been in Riyadh many years back, having worked there for almost 10 years bago ako na-assign dito sa Alkhobar. However, may kakaibang damdaming muling mabisita ang Riyadh, especially now na maraming mga bagong magagandang tanawin tulad ng world-famous Kingdom Tower sa may Olaya, Riyadh, at maging ang Faisaliyah Tower.

Sinadya talaga namin na puntahan ang tinagurian pinakamataas na skyscraper sa Saudi Arabia, ang Kingdom Tower, na siya ring 40th tallest building in world with a height of 302 m (991 ft).

If you're coming from Jeddah or from the Eastern Region, malalaman mo na nasa Riyadh ka na kapag natatanaw mo na ang tuktok ng Kingdom Tower. Ito ang siyang nagsisilbing landmark ng Riyadh, at ng kabuuan ng Saudi Arabia.

Sadyang di makakalimutang karanasan ang mapunta at mabisita ang tower na ito kung saan ay aakyat ka sa tinatawag nilang Sky Bridge which is located above the 99 floors of the Tower, at doon ay matatanaw mo ang kabuuan ng Riyadh.

Marami ang bumibisita rito at nagsisilbing tourist spot sa mga turista (tulad namin, hehehe...), bagama't marami ring mga lokal o Saudi national ang sabik na puntahan din ito.

Habang ikaw ay nasa itaas nito ang feeling mo ay parang abot-kamay mo na ang langit. Paano kaya kung foggy at mababa ang ulap. Marahil ay mistulang nakasakay ka sa ulap. Yung nga lamang di mo na tanaw ang kabuuan ng Riyadh pagka't nababalutan ka na ng ulap.

Bumisita rin kami sa iba't ibang bahagi ng Riyadh tulad ng Batha kung saan siyang puntahan at tambayan ng mga Pinoy di lamang pag Huwebes at Biyernes, kungdi marahil araw-araw. Dito ay matatagpuan ang maraming mga pamilihan at mga lugar kainan. Pumunta rin kami sa tanyag na IKEA at bumili ng mga ilang ipapasalubong sa mga kasamahan sa Alkhobar. By the way, malapit ng buksan ang IKEA dito sa Eastern Region.

The next time around you visit Riyadh, don't fail to pass by these places, especially the famous Kingdom Tower. It would be an experience of a lifetime. Believe me.

Cheers and God bless!

Leader That Builds - isang di malilimutang karanasan

Isang di malilimutang karanasan ang katatapos na Day by Day Summer Break na ginanap sa Jeddah nitong nakaraang Eid Holidays, mula October 01 hanggang October 03.

Ito'y isang bi-annual event kung saan nagkakatipon-tipon ang mga pamunuan ng Day by Day Christian Ministries mula sa tatlong rehiyon ng Saudi Arabia.

Matatandaan na ang huling conference ay ginanap noong 2006 kung saan ito'y idinaos sa Riyadh. Samantala, naghahanda naman ang Eastern Region sa susunod na conference kung saan tiyak na ito naman ang magho-host.

At tulad ng nakasaad sa theme nito na "Leaders that Build", marami ang nabuo sa tatlong araw na pagtitipong iyon.

Dito nabuo ang isang matibay na pagsasamahan bilang iisang pamilya ng Diyos sa DBD kung saan makikita ang pagtutulungan, pagmamahalan, pagbibigayan at pagpapatawaran.

Dito nabuo ang isang uri ng pagkakaibigan bilang magkakapatid kay Kristo na handang magbigay para sa kapakanan ng iba, magparaya para sa ikabubuti ng kasama, at umunawa sa pagkukulang ng kapwa.

Dito nabuo ang isang matatag na pananampalataya sa dakilang Diyos na lumikha, ang pagtalima sa kalooban Niya, at paghayo sa panibagong hamon sa paglilingkod sa Kaniya.

Salamat... salamat...

Salamat sa mga kapatid nating nakasama sa Jeddah at sa Riyadh. Salamat sa inyong maalab na pagsalubong at kaaya-ayang pag-aasikaso habang kami'y nasa Jeddah, gayundin sa Riyadh.

Salamat sa pamunuan ng dbd-Kanluran at ng dbd-Sentral.

Mula sa mga kapatid nyo sa dbd-Silangan.

Papuri ay sa Kanya lamang!