Akda ni Max Bringula
“Sorry, di ko sinasadya. Di ko alam na nasaktan ka pala. Sorry talaga.”
Maaaring pamilyar sa atin ang ganitong mga kataga. Maaaring narinig mo na ito sa isang kaibigan, kapatiran o sa taong malapit sa iyong puso. O maaaring ikaw mismo ay nagbitiw ng ganitong pananalita. Nagsusumamo sa salitang iyong nabigkas na di naman ninais sabihin subalit nasambit na. Kung kaya’t kasunod na lamang niyon ay “Sorry…”
Sadyang malaki ang nagagawa ng maliit na dila na nasa loob ng ating bibig. Maliit subalit makapangyarihan. Sa salita na mula sa dila mapapasunod mo ang isang batalyon, mapapakilos mo ang puso’t isipan ng tao. Maaari itong makapagbigay liwanag at kulay sa madilim na pinagdaraanan. Nakapagdudulot ito ng kalakasan at sigla sa mga napapagal at nalulumbay.
Gayunpaman, sa dila ring iyan nagmumula ang kapamahakan, panghihina, kaguluhan at di pagkakaunawaan.
Kung kaya’t paka-ingatan daw natin ang bawat salita na mumutawi sa ating bibig. Limiing maigi ang bawat letrang ating titipahin, ite-tesxt at isusulat. Dahil baka sa halip na buhay ang dulot nito, pagkabigo, kalungkutan at kapahamakan ang kamtin ng makakarinig at makakabasa, o kaya’y galit at sakit ng kalooban ang maranasan ng tatanggap.
Ingatan ang labi. Suriin ang sasabihin at isusulat, upang sa kinalaunan ay di “sorry” ang ating babanggitin pagkatapos, kungdi, “salamat”.
“For out of the abundance of the heart, the mouth speaks” – Matthew 12:34
Suggested Reading: James 3:1-11
Posts
No comments:
Post a Comment